Marion Lennox - Dziecko Pani Doktor

– Co z Rayem? – zapytał.

– Jest na intensywnej terapii. Dowieźliśmy go szczęśliwie do Sydney, ale podczas lotu nastąpiło ponowne zatrzymanie akcji serca i w efekcie wystąpiły pewne uszkodzenia.

– Jakieś problemy neurologiczne?

Czyżby dotarli do niego za późno? Jego płuca nie pracowały prawie pięć minut, mogło więc nastąpić niedotlenienie mózgu.

Emily pokręciła głową.

– Jest oczywiście kilka blizn na sercu, ale żadnych widocznych zmian w mózgu. Ray może już rozmawiać z Lori i pamięta, co się stało. Podejrzewam jednak, że nie obejdzie się bez bypasów. – Westchnęła. – A ostrzegałam go. Poziom cholesterolu od dawna miał za wysoki. Przychodził co prawda na badania kontrolne, ale poza tym nie robił nic!

– I teraz niemal przypłacił to życiem.

Na myśl o tym serce się jej ścisnęło. Nagle zapragnęła o tym porozmawiać. Ona, która dotąd była taka zamknięta, nieoczekiwanie odkryła, że Jonas jest człowiekiem, któremu może się zwierzyć. Czy jest przyjacielem?

A może kimś więcej?

– Ray… Ray zapytał Lori, czy wyjdzie za niego za mąż – powiedziała – Oświadczył się pół godziny przed utratą przytomności. Jednak Loń go odrzuciła, twierdząc, że dzieciaki są dla niej najważniejsze. Przyniósł jej pierścionek zaręczynowy. Miał go w kieszeni, kiedy upadł na ziemię, i teraz Lori siedzi przy nim na kardiologii wpatrzona w ten cholerny pierścionek, jakby od niego zależało całe jej życie.

– Czasem trzeba coś prawie stracić, aby zrozumieć, jaką to ma dla nas wartość – odparł Jonas, a Emily spojrzała na niego uważnie. W jego głosie zabrzmiało coś, co wzbudziło w niej niepokój.

– Co z Anną? – spytała.

– Ma właśnie operację.

– Och, Jonas, powinieneś być teraz przy niej.

– Nie mogę być jednocześnie w dwóch miejscach -odparł, patrząc z uśmiechem na dzieciarnię. – Kiedy Lori odleciała do Sydney, Anna postanowiła odłożyć operację. Zgodziła się jechać do szpitala dopiero wtedy, gdy jej solennie obiecałem, że zajmiemy się dziećmi.

– My? – zdziwiła się Emily.

W jego oczach pokazały się wesołe ogniki.

– Mamy przecież duży dom – zauważył.

– Duży dom? – powtórzyła ze zdumieniem. Nie mogła nadążyć za jego tokiem rozumowania.

– Ten dom jest przecież naprawdę duży – powiedział ż niewinną miną. – O wiele za duży dla ciebie, dla mnie i Bernarda.

– Skoro mówimy o Bernardzie, to zdradź mi z łaski swojej, jak ci się udało postawić go na nogi?

– To nie mnie się udało, lecz dzieciakom – odparł ze śmiechem. – Nie uwierzysz, jak biedaczysko się przed nimi bronił, ale za każdym razem, kiedy usiłował usiąść, dzieciarnia ciągnęła go do góry. – Roześmiał się jeszcze głośniej. – Sama więc widzisz, że Bernard potrzebuje towarzystwa. Poza tym, pani doktor – dodał niepewnie -wiedziałem, że bardzo pani pragnie opiekować się Rob-bym. Jak wobec tego mógłbym nie zaproponować opieki nad wszystkimi?

Nad Bernardem, Samem, Mattem i Ruby. I… Rob-bym.

Spojrzała na malca wtulonego w ramiona Jonasa i serce się jej ścisnęło. Był taki maleńki i tak straszliwie doświadczony przez los. Powinna to wszystko przemyśleć. Nie miała nic przeciwko opiece nad dziećmi Anny i nawet pogodziła się z myślą o obecności Jonasa w jej domu, ale Robby to coś zupełnie innego. Chłopczyk był do niej ogromnie przywiązany i ona to przywiązanie odwzajemniała, chociaż zdawała sobie sprawę, jakie to niesie zagrożenie. I oto Jonas, jakby nigdy nic, oznajmia jej, że oboje przejmują odpowiedzialność za malca. Za dzieci jego siostry również!

– Czy skontaktowałeś się z kierownictwem domu dziecka? – zapytała. – Podejrzewam, że mogą mieć wobec Robby'ego zupełnie inne plany.

– Wszystkie domy dziecka w okolicy są przepełnione – odparł. – Tom, kierownik domu w Bay Beach, dziś rano do mnie zadzwonił. Powiedział, że jedyna możliwość to przewiezienie Robby'ego i dzieci Anny do Sydney.

– Nigdy!

– Wiedziałem, że się na to nie zgodzisz. Ciotka Robby'ego nie zgodziła się również. Pomyślałem więc, że jeśli zaoferuję ci swoją pomoc w opiece nad Robbym i Bernardem…

– To ja zaoferuję ci pomoc w opiece nad Samem, Mattem i Ruby?

– No właśnie. – Rozpromienił się. – Dwa dni temu był tu tylko jeden lekarz. Teraz jest nas dwoje, czworo dzieci i pies. Poradzimy sobie.

– A twoje pedagogiczne talenty to…?

– Potrafię budować zamki z piasku – odparł z niewinną miną i Emily musiała się roześmiać.

– A co ze zmianą pieluszek?

– No… jak by to powiedzieć… – Jonas wykrzywił zabawnie twarz.

– Pieluszki, jak widzę, nie są pańską najsilniejszą stroną, doktorze Lunn?

– Właśnie dlatego czekamy tu na ciebie. Możesz się włączyć – zauważył wielkodusznie. – Ojej, wielkie dzięki!

– Bardzo proszę – odparł, przekazując jej Robby'ego z taką szybkością, że Emily znowu nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – Masz swoje dziecko.

Jej dziecko! Spojrzała z czułością na Robby'ego, a potem omiotła wzrokiem Jonasa. Wkraczają na niebezpieczny teren, pomyślała. Ciekawe tylko, czy Jonas zdaje Sobie sprawę z zagrożenia.

Kiedy wrócili do domu, czekała tam na nich Amy. Dziewczyna właśnie jadła przy stole lunch i uśmiechnęła się na powitanie, gdy Jonas wprowadził swoje stadko do środka.

Stadko prezentowało się całkiem nieźle: przewodnik, czwórka dzieci i pies. Bernard natychmiast ułożył się na swoim miejscu pod zlewem, ale dzieciaki, tarmosząc go i śmiejąc się wesoło, zmusiły go do wstania.

Amy, patrząc na tę zabawną scenę, śmiała się również. Emily spojrzała na nią ze zdumieniem.

– Co ty tu robisz, moja droga? – zapytała.

– Lou uporała się wreszcie z grypą. Wróciła do recepcji i doktor Lunn wiedział, że jestem wolna. Jeśli mam być szczera, to wolę opiekować się dziećmi, niż czekać, aż ktoś zarzyga podłogę w poczekalni. Kiedy więc pan doktor zaproponował mi na jakiś czas posadę opiekunki, pomyślałam, że może być fajnie.

– Doskonale się składa, prawda, pani doktor? – zawołał Jonas z miną mężczyzny, któremu udało się dopasować ostatni fragment skomplikowanej układanki.

– Prawda – odparta bez przekonania.

– Będzie dobrze, Em. To musi się udać. Amy będzie tu w ciągu dnia, a w nocy tylko jedno z nas musi być pod telefonem. Tak więc dzieci będą miały zapewnioną opiekę przez cały czas.

Emily milczała, mocno tuląc do siebie Robby'ego.

– Czego się boisz? – zapytał cicho i Emily wiedziała, że znowu ją rozszyfrował. Wcale się jej to nie podobało.

– Po prostu usiłuję sobie wyobrazić moje rozstanie z Robbym.

– Może do tego nie dojdzie.

– Ale…

– Może wcale nie będzie takiej konieczności – odrzekł. – Pomyśl tylko. Jeśli Amy ci pomoże, nie będziesz musiała się z nim rozstawać. Tymczasem, gdybym mógł cię teraz zostawić z Amy i dzieciarnią, to pojechałbym do Blairglen zobaczyć się z Anną.

– Oczywiście.

– Będzie dobrze, Emily – zapewnił – jeśli tylko się o to postaramy. – Patrzył na nią długo, szukając w jej oczach odpowiedzi. Po czym skinął głową, wyraźnie usatysfakcjonowany tym, co zobaczył. – A teraz, dzieciaki – zawołał – zostawiam was pod opieką doktor Emily i Amy, a kiedy wrócę wieczorem, opowiem wam, co słychać u mamy. Zgoda?

– Zgoda – odrzekły dzieci cicho, lecz Emily wiedziała, że są tak samo przerażone jak ona.

– Jonas! – zawołała, gdy był przy drzwiach. Odwrócił głowę i kiedy ich oczy się spotkały, między nimi znowu przebiegło coś nieuchwytnego. Coś, co już od dawna budziło w niej niepokój.

– Zostań tak długo, jak będzie trzeba – powiedziała. – Damy sobie radę. Pozdrów Annę od nas. I…

– I…?

– Powiedz jej, że trzymamy za nią kciuki.

– Dzięki – odparł. Ich oczy, jakby przyciągane przez jakąś niewidzialną siłę, spotkały się ponownie.

Była północ, gdy Jonas wrócił z Blairglen. Emily słyszała, jak jego auto zatrzymało się przed ośrodkiem. Długo leżała, nie mogąc zasnąć, chociaż wszyscy spali już od dawna i dookoła panowała kompletna cisza. Wiedziała, że nie musi się martwić o dzieci. Miały zapewnioną opiekę o każdej porze dnia i nocy.

Amy wyszła do domu o szóstej, ale wszystko zostało zorganizowane tak, że jeśli zarówno ona, jak i Jonas zostaną wezwani do chorego, to drzwi prowadzące do części szpitalnej zostaną otwarte, a ich dom traktowany wtedy będzie jak dodatkowa sala dziecięca nadzorowana przez dyżurną pielęgniarkę.

Jakie to proste, pomyślała Emily. Szkoda, że jej relacje z Jonasem nie mogą być równie proste.

Niełatwe były również jej relacje z tym maluchem, który leżał w łóżeczku obok. Uznała za logiczne, że jej sypialnia to najwłaściwsze dla niego miejsce, lecz nie było żadnej logiki w tym, że drżała z niepokoju za każdym razem, gdy tylko malec się poruszył. Nie zamierzała mieć dzieci, przynajmniej nie w dającej się określić przyszłości. Nie powinna wiec zbytnio przywiązywać się do Robby'ego. Nie miała też zamiaru wychodzić za mąż. W jej życiu nie ma miejsca na rodzinę.

Jednak kochała tego malca. Nie mogła tego ignorować. I jakaś część niej była szczęśliwa, że w tym za dużym dla niej domu była teraz gromadka dzieci, jej ukochany pies i…

I Jonas.

To wszystko jest jednak zbyt skomplikowane!

I teraz oto wrócił Jonas i jej serce ponownie zachowało się w ten niezrozumiały dla niej sposób. Powinna była nakryć głowę poduszką i zmusić się do spania, ale zamiast tego ruszyła mu na spotkanie.

Nie wyglądał najlepiej, toteż przeraziła się. Czyżby coś z Anną? Ale na jej widok twarz Jonasa, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, rozpogodziła się.

– Jak Anna się czuje? – zapytała.

Postąpił krok w jej kierunku, ale ton jej głosu sprawił, że nagle się zatrzymał. I taki właśnie był jej zamiar. Jej emocjonalne zaangażowanie stało się zbyt widoczne. Najwyższy czas, by się trochę cofnąć. Nie mogła przyjąć wyciągniętych w jej kierunku rąk. Zrobiła więc wszystko, by jej głos zabrzmiał jak głos lekarza pytającego o stan zdrowia pacjenta.