Zerknęłam na Sida. Wyglądał na dość rozdrażnionego. To śmieszne – umiał rozkręcić nową firmę, a nie potrafił zapanować nad nastoletnimi siostrami. Poskarżył się nawet matce, ale była pewnie zbyt zaabsorbowana konsultacjami z którymś z mistrzów feng shui, żeby wziąć się za córki. Teraz odwrócił się do nich plecami, na co one pokazały mu języki, a widząc, że na nie patrzę, parsknęły śmiechem.

– W tym wieku i w tym miejscu powinno się okazywać bratu więcej szacunku – powiedziałam stanowczo, kiedy już rozsiadły się na moim biurku. Zdążyłam je poznać i nie miałam zamiaru im pobłażać.

Zero skruchy, jedynie wzruszenie ramionami i bezczelne spojrzenia w stronę zakłopotanego młodego mężczyzny, którego Sid przyjął niedawno do pracy. Młodzieniec miał wyjątkową smykałkę techniczną, ale dopiero co skończył szkołę. Stanowił dodatkową atrakcję dla tych trzech smarkul, które tak naprawdę przychodziły do biura z powodu mojej skromnej osoby. To znaczy – nie tyle szło im o mnie, ile o moje kontakty ze sławnymi ludźmi – czyli o pocałunek z Jamiem Astinem. Wspomniałam im o tym, kiedy pierwszy raz przyszły na przeszpiegi do biura. Do tamtej chwili moje spotkanie z Astinem nikogo nie zainteresowało, natomiast u nich natychmiast zdobyłam kilka dodatkowych punktów. Wrażenie zrobił na nich także fakt, że chodzę z tym „cudownym gościem” z włoskiego bistra. Z przykrością przyznaję, że ich podziw sprawiał mi przyjemność.

– Podobno idziesz jutro do Zoota – powiedziała z zachwytem Darinda.

Już wiedziałam, która jest która.

– Owszem, wybieramy się do klubu – odpowiedziałam. – Ale jeszcze nie wiem do którego.

– Marco też będzie? – pisnęła Belle.

Potaknęłam i nacisnęłam przycisk „zapamiętaj”. Dziewczyny szybko się nudziły, a wtedy wykazywały skłonność do grzebania w moim komputerze.

– Możemy iść z wami? – zapytała błagalnie Marinda.

– Oczywiście, że nie – odparłam stanowczo.

– Czy to prawda, że Cass też przyjdzie? – rzuciła z niedowierzaniem Darinda.

Z wolna przyzwyczajały się do tego, że Sid ma dziewczynę, ale jego wybór ich jakoś nie zachwycał.

– Wiem, że to twoja przyjaciółka… – Zwykle tak właśnie rozpoczynało się narzekanie na Cass. Tym razem powiedziała to Belle: – Ale ona jest taaakaaa nudna.

Sid i Cass byli już niczym stare małżeństwo. Cass zrezygnowała z przejścia do Pisusa, bo uważała, że para nie powinna pracować razem. Może i słusznie, ale trudno nie zgodzić się z dziewczynami, że ich związek robił wrażenie nudnego i pozbawionego polotu. Sam zdrowy rozsądek. Bywały chwile, kiedy sama się zastanawiałam, czy jeszcze coś łączy mnie z Cass. Szczerze mówiąc, odkąd zaprzyjaźniłam się z Nicolą, często porównywałam je obie. Biedna Cass nie wypadała wtedy zbyt dobrze. Lecz wciąż była moją przyjaciółką i uważałam za swój obowiązek jej bronić.

– Jako pierwsza w naszej klasie otrzymała złotą nagrodę księcia Edynburga – powiedziałam, bo nic lepszego nie przyszło mi do głowy.

Nie zrobiło to na nich specjalnego wrażenia, więc dokonałam przeglądu anegdot na temat Cass i nie znalazłam absolutnie nic ekscytującego.

– Można na niej polegać – dodałam w desperacji, czym chyba raz na zawsze pogrzebałam szanse na poprawienie wizerunku Cass.

– Pasują do siebie – powiedziała w końcu Marinda i nie było w tym stwierdzeniu nic pochlebnego. – A co u ciebie i Marca?

– Jak to?

– Kochasz go? – zapytała Darinda.

– Nie twoja sprawa – z nimi nie można się patyczkować. Oczywiście, że go nie kochałam. Pomijając seks, chyba nawet niespecjalnie go lubiłam. Teraz, kiedy poznałam go lepiej, dostrzegłam w nim pewną bezwzględność, która niezbyt mi się podobała. Bez wątpienia kochał matkę, ale według mnie przesadził, postanawiając spędzić Boże Narodzenie ze swoim ojcem. On z kolei twierdził, że to ja przesadzam. Jego zdaniem teraz, gdy Giovanna ma mojego ojca, problem przestał istnieć.

– Cass mówiła, że mieszkałaś kiedyś z facetem, który pisze o muzyce – powiedziała z przejęciem Marinda, a ja poczułam ucisk w żołądku. – Jaką muzyką się zajmuje?

Nie miałam od niego żadnych wieści od mojej żenującej wpadki. Przez pewien czas łudziłam się myślą, że nie dotarł do niego e-mail, w którym się zdemaskowałam, ale wydawało się to coraz mniej prawdopodobne. Gdyby nie dostał listu, na pewno napisałby do Sary, choćby po to, żeby się dowiedzieć, czy naprawdę zeszła się z byłym chłopakiem…

Kurczyłam się ze wstydu na wspomnienie tamtego koszmaru. Każdego dnia modliłam się, żeby nie wpaść na niego na ulicy.

Doskonale wiedziałam, co dziewczyny chcą usłyszeć, więc powiedziałam im, czego dowiedziałam się jako Sara Daly.

– Ostatnio pisał książkę o Vantage-Point.

– Vantage-Point! – zapiszczały chórem.

– Ale cool! – westchnęła rozmarzona Darinda.

– Myślisz, że mógłby nam załatwić autografy? – zapytała Belle.

Już miałam powiedzieć, że raczej nie przypuszczam, ale potem przyszło mi do głowy, że przecież Cass musi się wkupić w łaski sióstr Sida.

– Porozmawiam o tym z Cass – stwierdziłam. – Nie mam już z Danem kontaktu, ale mogę ją poprosić, żeby do niego zadzwoniła. Chcecie?

Chciały, i to nawet bardzo.


Od czterdziestu minut Libby i Nigel pakowali jej rzeczy do jego auta. Libby dopiero dziś rano zawiadomiła właściciela mieszkania, że się wyprowadza. Gdyby zrobiła to z miesięcznym wyprzedzeniem, nie straciłaby kaucji, ale postanowiła nie czekać. Przystąpiła do dzieła z daleko większą gorliwością niż Nigel, który nieco martwił się o swój samochód.

– To nie jest ciężarówka – powiedział rozdrażniony, gdy Libby zaczęła wpychać na tylne siedzenie ostatnie z kartonowych pudeł. Pokręcił energicznie głową. – Nie zmieści się i już. Zanieś je z powrotem do mieszkania.

– Dobrze, dobrze – westchnęła.

Nie chciała się kłócić, nie teraz, gdy wszystko szło tak dobrze. Dostała już czek od poprzedniego pracodawcy, a Nigel przystał na to, aby się do niego wprowadziła. Długo go przekonywała i zależało jej, żeby zbyt szybko nie pożałował swojej decyzji.

– Wsiadaj do samochodu – powiedziała czułe. – A ja wracam za moment.

Odniosła karton z powrotem, zamknęła drzwi na klucz i zeszła na palcach na dół. Bardzo chciała uniknąć spotkania z Danem lub Aisling. Nie widziała ich od trzech tygodni i miała nadzieję, że tak zostanie. Bezpiecznie dotarła do holu. Już się zdawało, że wszystko pójdzie dobrze, kiedy ze swojego mieszkania wychynęła Aisling.

– Martwiłam się o ciebie. Nie pokazywałaś się przez całe wieki. – Aisling wyszła na korytarz i wyjrzała przez okno. Popatrzyła chwilę na wyładowane po dach auto.

– Ładny samochód. – Wydawało się, że jest pod wrażeniem. Uradowana Libby na moment przestała mieć się na baczności.

– Chyba nie zamierzałaś się wyprowadzić bez słowa, co?

– dodała Aisling i spojrzała jej prosto w oczy.

Libby poczuła się nieswojo. Aisling, która zawsze sprawiała wrażenie rozkojarzonej, słodkiej idiotki, zachowywała się teraz ze śmiertelną powagą. Nawet jej piskliwy głos obniżył się o oktawę albo i dwie.

– Oczywiście, że zamierzałam was poinformować – odparła.

– Ale dopiero dziś rano wypowiedziałam umowę wynajmu.

– Dość nagłe posunięcie.

– Dużo się działo ostatnio – mruknęła Libby, próbując wyminąć Aisling.

Aisling zgrabnie zastawiła jej drogę.

– Zanim się zmyjesz, może zechciałabyś mi wyjaśnić, co się zdarzyło tamtego dnia w Pasażu Victorii?

– Słuchaj, bardzo mi przykro z powodu tamtego… – Libby westchnęła przepraszająco. – Stało się wówczas coś, o czym wolałabym nie rozmawiać, jeśli pozwolisz.

Podjęła kolejną próbę obejścia Aisling, lecz ta ani drgnęła.

– Dobrze wiem, co tam zaszło – powiedziała. – Rozmawiałam z Bazem. Kochany Baz dał mi numer do Paula. – Uśmiechnęła się spokojnie do Libby, a potem znowu zerknęła na Nigela.

– Pewnie zainteresowałaby go historia Paula i jego kolekcji.

– Nie zrobisz tego!

– Właśnie, że zrobię – odparowała Aisling. – Chyba że zapłacisz za zniszczone płyty Dana.

Libby zaśmiała się cynicznie.

– Tego nie możesz zwalić na mnie.

– Owszem, mogę. Rozmawiałam z Jo i wiem, w jaki sposób weszłaś w posiadanie szalika…

W tym momencie Nigel obrócił się, zerknął na drzwi budynku i nacisnął klakson.

– Zaczyna się niecierpliwić. Czyli jest nas już dwoje – powiedziała Aisling, zbliżając się do drzwi wyjściowych.

Libby cała się trzęsła ze złości. Złapała ją za rękę.

– Dobrze – zapytała rozwścieczona. – Ile?

– Niech pomyślę – odparła Aisling, marszcząc czoło. – Około stu płyt po czternaście funtów… to daje tysiąc czterysta funtów. – Uśmiechnęła się. – Ale dla równego rachunku niech będzie tysiąc, dobrze?

– Tysiąc! – Libby pokręciła głową z niedowierzaniem. – Skąd niby mam wziąć taką forsę?

Aisling zrobiła kolejny krok w stronę auta Nigela.

– Nie udawaj, Libby. Wiem o niespodziewanym zastrzyku gotówki. – Potrząsnęła ze smutkiem głową. – Ostatnio dowiedziałam się o tobie mnóstwa rzeczy, w tym tego, że twój świętej pamięci ojciec tak naprawdę żyje, ma się świetnie i mieszka z twoją matką w Tottenham. Paul okazał się bardzo pomocny.

Libby złapała ją znowu za rękę. Aisling nie blefowała, to było widać. Od samochodu dzieliła je już niewielka odległość.

– Niech będzie – westchnęła głęboko. – Wygrałaś. Muszę iść do samochodu po książeczkę czekową.

– Świetnie – odparła spokojnie Aisling. – Pójdę z tobą. Powiedz mu, że jesteś mi winna za środek do mycia szyb czy coś takiego. Cześć! – Pomachała wesoło do Nigela i ustawiła się przy drzwiach samochodu od strony pasażera.

Libby wiedziała, kiedy przegrywa.

– Cholernie drogi środek do mycia szyb – wymamrotała pod nosem.


Wróciłam do domu chwilę po jedenastej i zastałam na sofie Giovannę z ojcem. Nie działo się nic takiego, co stwierdziłam z ulgą, ale od razu przyszło mi do głowy, że nasze układy mieszkaniowe dalekie są od ideału.