Lucy Gordon - Na Wolności

Co więcej, musiała coś zrobić z nowym odkryciem. Zawsze wydawało jej się, że jest mało wrażliwa seksualnie. Uczucie do Briana zgasło szybko i było tym wyjątkiem, który potwierdza regułę. Nie sądziła, że kontakt z Danielem tak na nią podziała. Odkrycie własnego temperamentu przekraczało jej zdolności percepcji. To było tak, jakby nagle, w dosyć późnym wieku, dowiedziała się, że przez wiele lat hodowała w sobie zarazki niebezpiecznej choroby.

Megan próbowała odpędzać od siebie obraz Daniela, przywołując z pamięci wizerunek Tommy'ego. „Mężczyzna jej życia”, jak czasami w żartach określała syna, wciąż był przy niej. Myślała o nim z miłością i ciepłem. Pomagał jej przecież przetrwać więzienie. Dzięki niemu mogła zapomnieć o szarej rzeczywistości. Jednak teraz bardziej niż kiedykolwiek brakowało jej fizycznej obecności synka. Kiedy siedziała w więzieniu, mogła sobie tłumaczyć, że ich kontakty nie byłyby wskazane, ale po wyjściu na wolność ten argument okazał się mało przekonujący.

Zapadła w rodzaj półsnu, który jednak nie przyniósł jej ulgi. Wręcz przeciwnie – czuła się coraz gorzej. W pewnym momencie usiadła na łóżku i otworzyła oczy. Wydawało jej się, że ktoś ją woła. Po chwili wołanie stało się wyraźniejsze.

– Mamo, mamo, gdzie jesteś?! – usłyszała głos Tommy'ego.

Pewnie znowu miał jakiś koszmarny sen. Musi natychmiast pobiec, aby go uspokoić. Inaczej nie będzie mógł zasnąć przez resztę nocy.

– Już idę, synku! – odkrzyknęła. – Nie bój się!

Odrzuciła kołdrę i postawiła stopy na chłodnej podłodze. Nie mogła znaleźć swoich ciepłych kapci, więc włożyła te, które stały przy łóżku. Wychodząc, potknęła się o próg. Dałaby głowę, że nie był tak wysoki.

Zaczęła błądzić, szukając pokoju syna. Wszystkie pomieszczenia wydawały się obce, w żadnym z nich nie mógł mieszkać mały chłopiec. W końcu udało jej się trafić do sypialni, gdzie na ścianach pełno było plakatów z wizerunkami piłkarzy. Na szafce tuż przy łóżku siedział śmieszny, zielony niedźwiadek. Megan otworzyła ramiona, szczęśliwa, że po tak długiej rozłące zdołała odnaleźć syna.

– Już jestem, Tommy – szepnęła. – Nie bój się. Już nigdy cię nie opuszczę.

Daniel nie wiedział, co go obudziło. Poczuł jednak, że coś jest nie w porządku. Wygramolił się niechętnie z ciepłego łóżka i natychmiast włożył szlafrok. Sypiał nago, a noce były jeszcze dosyć chłodne.

Wyszedł na korytarz. Jakieś dźwięki dobiegały z sypialni jego syna. Początkowo chciał cofnąć się po pistolet, ale stwierdził, że nie ma takiej potrzeby. Jeśli to złodzieje, postara się wycofać i wtedy zdecyduje, co robić. Zdjął kapcie i zaczął skradać się boso w stronę drzwi dziecięcego pokoju.

Po chwili usłyszał głos Megan. Odetchnął z ulgą, ale nie włożył kapci. Ostrożnie zajrzał do środka. Dziewczyna siedziała na pościeli i rozmawiała z kimś, kogo tylko ona mogła widzieć. To, co usłyszał, sprawiło, że niemal pękło mu serce.

– Cicho, kochanie. Nie płacz. Przecież mówiłam, że nigdy cię nie opuszczę – szeptała Megan uspokajającym tonem. – Wszystko będzie dobrze. Tak bardzo mi ciebie brakowało, ale wiedziałam, że wkrótce się spotkamy.

Zwariowała, pomyślał Daniel. Postradała zmysły. Nie, udaje. Znowu chce mnie nabrać – to była druga myśl.

Zaczął się uważnie przyglądać dziewczynie. Miała otwarte oczy, ale nie udawała. Keller wiedział o tym aż nazbyt dobrze. Jedna z pierwszych spraw, którymi się zajmował w policji, dotyczyła lunatyków. Uzyskane wówczas od profesora psychiatrii informacje, jak również filmy, które obejrzał, wryły mu się głęboko w pamięć.

Uważnie przysłuchiwał się Megan. Jej słowa zdradziły, ile przecierpiała w ciągu ostatnich trzech lat i jak bardzo była przy tym samotna. Miał wyrzuty sumienia, że niechcący poznaje tak intymne sprawy. Co więcej, serce mu się krajało na myśl o rym, że będzie musiał zbudzić Megan z hipnotycznego snu. Czy nie załamie się, kiedy stwierdzi, iż nie znalazła jednak ukochanego syna?

Włożył kapcie i podszedł do dziewczyny. Przypomniał sobie, jak należy postępować z lunatykami.

– Megan, daj mu spokój – powiedział. – Pozwól chłopcu spać.

Odwróciła twarz w jego kierunku. Wcale nie zdziwiło jej to nagłe pojawienie się trzeciej osoby.

– Ale Tommy nie może zasnąć – westchnęła. – Usłyszałam, jak płakał, i dlatego przyszłam. Wcześniej też słyszałam płacz, ale w pokoju nikogo nie było, a teraz… – zawiesiła głos i wskazała pustą poduszkę.

Daniel z trudem przełknął ślinę. Musi zabrać Megan do sypialni, zanim się obudzi. Rzeczywistość może okazać się dla niej zbyt okrutna.

– Przecież już się uspokoił. Teraz potrzebuje snu. Pozwól mu spać – przekonywał ją.

Megan pokręciła głową.

– Nie. Potrzebuje przede wszystkim matki. Tak dawno mnie nie widział. – Nagle jej twarz się zachmurzyła. – Ciekawe, co mu o mnie powiedzieli?

– Czy to ma znaczenie? – spytał.

– Nie. Najważniejsze, że znów jesteśmy razem – powiedziała. – Prawda, kochanie?

Odwróciła się w stronę poduszki i pogłaskała wyimaginowaną główkę. Daniel poczuł, że coś ściska go za gardło. Siedział bezradnie koło Megan i nie wiedział, co robić.

Nagle stało się to, czego obawiał się najbardziej. Ulicą przejechał z hukiem jakiś motocykl i narobił tyle hałasu, co kolumna samochodów. Należy się facetowi mandat za uszkodzony tłumik, pomyślał Daniel. W tym momencie Megan zamknęła oczy, a następnie otworzyła je szeroko.

– Gdzie jestem? – szepnęła ze zgrozą. – Co się dzieje? Nie znam tego miejsca.

– To pokój mego syna – wyjaśnił. – Coś ci się przyśniło i przyszłaś tutaj. Chodź, zaprowadzę cię do łóżka.

Położył dłoń na jej ramieniu. Jednak Megan wyrwała mu się.

– Tommy! Tu był Tommy! Gdzie go ukryłeś?!

– Megan, to był tylko sen. Wszystko ci się przyśniło – przekonywał cierpliwie.

– Nieprawda! Poznaję ten pokój. Tu był Tommy!

Daniel milczał. Wiedział, że dziewczyna powinna usłyszeć prawdę, ale chciał, żeby nastąpiło to później. Rozejrzała się po sypialni. Raz jeszcze powiedziała do siebie:

– Poznaję to miejsce. – Spojrzała na nie ruszaną pościel. – Więc nie było go tutaj?

Daniel skinął tylko głową, ponieważ nie mógł mówić. Jakaś olbrzymia, włochata kula zatykała mu gardło.

– A więc nie odzyskałam go – powiedziała pół pytająco i pół twierdząco.

Ponownie skinął głową. Megan skuliła się na łóżku i zaczęła się kołysać. W tył i w przód. W tył i w przód.

– Chodźmy już – powiedział Daniel. – Musisz odpocząć.

Megan bez protestów pozwoliła się zaprowadzić do sypialni. Zachowywała się jak ogłuszona. Daniel położył ją do łóżka, a nawet okrył kołdrą, a ona nie zrobiła nic, żeby mu pomóc.

– Nie wiedziałam nawet, że zasnęłam – powiedziała.

– Wydawało mi się, że to właśnie głos Tommy'ego mnie obudził. To chyba nie były halucynacje? – spytała, patrząc z niepokojem na Daniela.

Spuścił głowę, żeby nie mogła zajrzeć mu w oczy.

– Nie. Oczywiście, że nie. To był po prostu wyjątkowo sugestywny sen – powiedział. – Coś takiego może się przytrafić, kiedy bardzo czegoś pragniemy.

– Bardzo czegoś pragniemy – powtórzyła, jakby poruszył ją sens tych słów. – Mój Boże, tak dawno nie widziałam Tommy'ego. Początkowo wydawało mi się, że zobaczę go od razu po wyjściu z więzienia. Byłam taka naiwna.

Samotna łza zaczęła płynąć po jej policzku. Megan szybko ją wytarła, ale Daniel zdołał to zauważyć. Dla niego znaczyła więcej niż wybuch płaczu czy też nagły atak histerii.

– Czy… czy chodziło ci o to, żeby go zobaczyć? – spytał, siadając na łóżku.

Początkowo nie wiedziała, o co ją pyta, ale potem przypomniała sobie nieoczekiwane i gwałtowne zakończenie „przesłuchania”.

– Tak. – Skinęła lekko głową. – Jest mi naprawdę bardzo przykro, ale…

– Nie musimy o tym mówić – przerwał jej.

– Chciałam, żebyś uwolnił mnie od podejrzeń – powiedziała po prostu. – Tylko w ten sposób mogę odzyskać syna. Wiem, że zachowałam się źle. Wydawało mi się jednak, że nie mam innego wyjścia.

Zajrzał jej w oczy.

– Byłaś gotowa oddać się mężczyźnie, którego nienawidzisz? – spytał..

– Choćby samemu diabłu, byle tylko odzyskać syna! – zawołała pod wpływem nagłego impulsu, a potem zasłoniła usta. – Wiem, że jestem okropna. Dobrze, że zdecydowałeś się mnie wyrzucić.

– Możesz zostać – powiedział, starając się na nią nie patrzeć.

Zaprotestowała gwałtownie.

– Nie! Wyprowadzę się! Nie mogę tu mieszkać.

– Gdzie się podziejesz? – zapytał.

Megan westchnęła, a następnie zmarszczyła czoło.

– Znajdę coś.

– Dobrze – zgodził się. – Ale pamiętaj, że nie musisz się spieszyć. Najpierw znajdź odpowiednie lokum.

Sam nie wiedział, skąd w nim tyle taktu. Nie należał do ludzi dobrze wychowanych. Jednak teraz udało mu się nie obrazić dziewczyny, zachowując jednocześnie pozory obojętności.

– Zaśnij już, Megan – powiedział. – Potrzebujesz sił do dalszej walki.

Nic nie odpowiedziała, ale posłusznie zamknęła oczy. Cicho opuścił jej sypialnię i wyszedł na korytarz. Podniósł z podłogi zielonego misia, którego Megan najpierw wzięła z szafki, a następnie upuściła po drodze. Wszedł do pokoju syna i usadził niedźwiadka na szafce. Przesunął go jeszcze trzy razy, zanim uznał efekt za zadowalający. Potem wygładził kołdrę i poduszkę. Nikt tutaj nie zaglądał. Zabronił tego nawet sprzątaczce, która dwa razy w tygodniu sprzątała cały dom.

Nie był jednak zły na Megan. Wręcz przeciwnie; to co się wydarzyło, spowodowało, że stała mu się bliższa. Otworzył jedną z szuflad i wyjął z niej fotografię uśmiechniętego chłopca. Mógł mieć około siedmiu lat. Wyglądał zabawnie, ponieważ brakowało mu przedniego górnego zęba. Daniel dotknął szkła, pod którym znajdowała się fotografia. Było zimne jak lód. Postanowił, że w czasie pobytu Megan w jego domu będzie włączał na noc ogrzewanie.

Pomyślał o zarzutach, które stawiała mu dziewczyna. Mógłby wszystko łatwo wyjaśnić, gdyby tylko udało mu się znaleźć odpowiednie słowa. Nie lubił mówić o uczuciach. Z Sally nie było to konieczne. Żona kochała go i rozumiała bez słów. Kiedyś to wystarczało, ale teraz już nie. Musi jakoś zacząć się komunikować ze światem.