Na razie nie było to zbyt trudne. Czołganie się na brzuchu w drodze do legowiska szczeniąt wcale nie okazało się łatwiejsze, mimo że robiła to już drugi raz. Kiedy dotarli wreszcie do pogrążonej w ciemności jamy, Mary Ellen dyszała ciężko.

Steve, który zatrzymał się w tej samej chwili co ona, leżał tuż obok. Oboje odczekali, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności. W jamie czuć było ziemią i dzikim zwierzęciem – zapach nawet nie był przykry, jedynie obcy. W miarę jak mijały sekundy, Mary Ellen zaczynała powoli dostrzegać grupkę skulonych szczeniąt. Nagle jeden z maluchów uniósł głowę.

Natychmiast rozpoznała w nim syna bądź córkę Białego Wilka – to samo długie białe futro i oczy niczym ciemne guziki, spoglądające na nią czujnie. Szczeniak wygramolił się z gniazda, zataczając się niczym pijany marynarz. Niemal od razu usiadł na pupie, błyskawicznie jednak zerwał się ponownie i spróbował wydać z siebie ostrzegawcze warknięcie na widok gości. Pod względem brzmienia dorównywało ono miauknięciu kociaka. Maluch tak mocno wymachiwał ogonem, że zwalił się z nóg.

– O Boże – szepnęła Mary Ellen. – Już za pierwszym razem ta istotka zawróciła mi w głowie. Nie sądzę, abym kiedykolwiek dotąd była w kimś tak zakochana.

Steve obrócił się na plecy i rozpiął kurtkę, aby wyjąć pierwszą butelkę. Jednak jego oczy nie spoglądały na szczenięta, ale wprost na nią.

– Czuję dokładnie to samo – powiedział.

Kiedy tylko otworzyła drzwi, oboje wpadli do środka, zrzucając buty, kurtki, czapki i szaliki. Byli zmęczeni, zmarznięci i piekielnie głodni. Przez trzy dni Mary Ellen towarzyszyła mu przy popołudniowym karmieniu szczeniąt, lecz Steve był boleśnie świadom, że dopiero dziś po raz pierwszy zaprosiła go do siebie.

Wyprzedzając go wbiegła pierwsza. Szybko włączyła lampę, kopnęła pod kanapę zapomniany but, jednocześnie usiłując przygładzić rozczochrane włosy.

– Rozgość się. Uprzedzałam cię, żebyś nie oczekiwał niczego nadzwyczajnego, prawda? W niedzielne popołudnia nie zawracam sobie głowy gotowaniem. Upichciłam jedynie chili…

Istotnie, wspominała o tym. Kilkanaście razy.

– Jestem dostatecznie głodny, by pożreć nie wyprawioną skórę. Chili zjem z. przyjemnością.

Uśmiechnęła się szeroko.

– No cóż, jestem niemal pewna, że to będzie lepsze niż nie wyprawiona skóra, a w ciągu kilku minut mogę przyrządzić sałatkę. Zastanawiam się, co mogłabym ci zaproponować do picia – jakiś napój, kawę czy wino? Masz ochotę na kieliszek czerwonego wina? Nadal trzęsę się z zimna i przyda mi się coś na rozgrzewkę.

– Wino dobrze nam zrobi. Mam ci pomóc w krojeniu sałatki czy rozpalić ogień?

– Oczywiście wolałabym, żebyś rozpalił ogień, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Tuż obok drewna leży pudełko zapałek.

– Znajdę.

Przycupnął obok paleniska i zaczął starannie układać cedrowe klocki i drzazgi. Najpierw jednak uważnie rozejrzał się wokół. Na stole stojącym w kącie ujrzał warsztat pracy – najróżniejsze elektroniczne części i tajemnicze narzędzia. Dostrzegł także reprodukcje Moneta na drewnianych ścianach, miękki, błękitno – zielony pastelowy dywan, delikatną wazę pełną zasuszonych leśnych dzwonków. Już dawno przestał go zdumiewać kontrast pomiędzy jej praktycznym umysłem i zamiłowaniem do pastelowych kolorów. Mógł się domyślić, że Mary Ellen zdoła przemienić tę starą mroczną chatę myśliwską w przytulny zakątek.

Któregoś dnia miał zamiar dowiedzieć się, dlaczego tak wrażliwa istota ukrywa się w drewnianej chacie na pustkowiu. Powinno to nastąpić już niedługo. W istocie miał nadzieję, że stanie się to jeszcze tego wieczoru.

– Na butelce napisane jest Pinot Noir. Podarował mi ją Samson. Powiedział, że tylko kurzy się w barze, goście nie zamawiają nigdy niczego poza whisky i piwem. Ale nie mam pojęcia, co w niej jest. Znasz się na winach?

– Nie jestem ekspertem, ale mam wrażenie, że Pinot Noir to wino czerwone wytrawne.

– Będzie pasować do chili?

– Jasne.

– Jak myślisz, dodać sosu musztardowego czy oliwy?

– Cokolwiek masz pod ręką.

– Mogę postawić talerze tu na stole. Albo, jeśli ciągle jest ci zimno, możemy zjeść przy ogniu.

– Wolałbym przy ogniu.

Od tamtego czasu nie pocałował jej ani razu. Nawet nie próbował. Przeszkodził mu w tym strach. Jej strach, nie jego. Nadal usiłował zrozumieć, czemu tak bardzo się go boi.

Steve podejrzewał, że dzieje się tak tylko dlatego, ponieważ znalazł na nią właściwy sposób. W jego naturze leżało chronić i osłaniać słabszych. Mężczyzna zawsze usiłuje opiekować się kobietą. Przez całe życie postępował zgodnie z męskimi regułami gry, więcej – uważał je za oczywiste. Aż do czasu, kiedy poznał Mary Ellen.

Narażanie kogokolwiek na ryzyko obcowania z wilkami było sprzeczne z jego charakterem, a jednak postąpił tak z Mary Ellen. Choć nie było w tym ani krztyny logiki, dziewczyna zaczęła odprężać się w jego obecności dopiero wtedy, gdy przestał grać rolę rycerza na białym koniu.

Większość kobiet niechętnie pokazuje się u boku kogoś takiego jak on, Mary Ellen pojawiła się jednak na zebraniu w mieście i udzieliła mu wsparcia. W barze na własne oczy przekonał się, że unika mężczyzn, a przecież, kiedy podstępem ją pocałował, odpowiedziała tak silnym wybuchem namiętności, jakby była skrzynią dynamitu. A potem, kiedy zostawił ją sam na sam z wilkami, cały czas świadom, jak bardzo się boi, uniosła zadziornie swój śliczny podbródek i podjęła wyzwanie.

Steve podejrzewał, że zgodnie z tym tokiem rozumowania ma szanse zmusić ją aby się w nim zakochała jeśli tylko zepchnie ją z urwiska.

W odróżnieniu od wszystkich znanych mu rozsądnych kobiet, jakie spotykał w przeszłości, Mary Ellen nie tylko się rozgrzewała ale wręcz promieniała pewnością siebie, kiedy ktoś zmuszał ją do zrobienia czegoś, czego się lękała. Może potrzebowała wciąż nowych wyzwań? Może radzenie sobie ze strachem stanowiło dla niej rodzaj próby charakteru? Któż to wiedział? Steve pojmował jedynie, że ta dziewczyna o łagodnych oczach ma dość silne nerwy, by poradzić sobie ze wszystkim. Z jednym drobnym wyjątkiem.

Tym wyjątkiem był on. Mary Ellen stała się niezmiernie czujna – wybudowała wokół siebie piekielnie wysoki obronny mur – kiedy wyczuła, że interesuje go coś więcej niż tylko przyjaźń.

Wpuściła go dziś do domu niewątpliwie tylko dlatego, że uwierzyła w końcu, iż nie będzie jej sprawiał żadnych kłopotów. Biedactwo. Naprawdę nie była przygotowana na zepchnięcie z urwiska. Gdy przyniosła drewnianą tacę i ustawiła na stoliku talerze, jej policzki zarumieniły się, a uśmiech miała niewinny niczym dziecko.

– Uff. Dzięki Bogu, że przy ogniu jest cieplej. Trafiłam daleko od Georgii – stwierdziła ze śmiechem. – Do czasu kiedy się tu przeprowadziłam, tylko kilka razy w życiu widziałam śnieg.

– Założę się, że tęsknisz za rodziną.

Nalał do kieliszków wina, podczas gdy ona uklękła przy stole, nakładając chili na talerze.

– Owszem, brakuje mi ich, ale kilka razy w tygodniu rozmawiam z mamą i tatą przez telefon. Jestem adoptowanym dzieckiem. Wspominałam ci o tym?

– Nie.

Steve uświadomił sobie, że dotychczas nie wspomniała mu o żadnych tego rodzaju szczegółach swego życia.

– Moi prawdziwi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Zostałam adoptowana, kiedy skończyłam dwa lata. Mama i tata dorastali w latach sześćdziesiątych, toteż przyjęli mnie przepełnieni wspaniałymi idealistycznymi teoriami na temat wrażliwych, wyrozumiałych rodziców.

– Biedacy. – Zanurzyła łyżkę w chili. – Mam wrażenie, że wyobrażali sobie długie poważne dyskusje przy kuchennym stole. Tylko że ja nigdy nie byłam dziewczynką, którą interesowałyby rozmowy. Zawsze mieli ze mną mnóstwo kłopotów. Biłam się z chłopakami, chciałam budować chaty na drzewach, zamiast bawić się lalkami. Zawsze przychodziłam do domu wysmarowana błotem. A kiedyś przypadkowo podpaliłam swój pokój…

– Naprawdę? – Nie mógł powstrzymać uśmiechu.

– Próbowałam wymienić instalację. Miałam wtedy jedenaście lat i fascynowała mnie elektryczność i różne mechanizmy… Kiedy rodzice wrócili do domu, zastali policję i wóz straży pożarnej. – Westchnęła a następnie zaczęła opowiadać kolejne zabawne historyjki.

Usłyszał opowieść o szkolnym przedstawieniu, w którym występowała jako króliczek i spadła ze sceny. Wspomniała o dniu, kiedy dostała prawo jazdy i wpakowała samochód na ścianę garażu. Steve podejrzewał, że próbowała go rozśmieszyć – i udało jej się.

Jednakże kiedy zjedli sałatkę i chili, zorientował się, iż wszystkie jej opowieści mają wspólny temat – dotyczyły rzeczy, które zrobiła źle, jej nieszczęśliwych przygód. Relacjonowała je z cierpkim rozbawieniem, Steve miał jednak wrażenie, iż próbuje mu przekazać, że tak naprawdę jest tylko pechowcem i nieudacznikiem, kobietą która nie może zainteresować żadnego mężczyzny.

– W każdym razie… – odsunęła pusty talerz i wyciągnęła nogi w kierunku ognia – moi rodzice są naprawdę wspaniali. Uwielbiam ich, ale nigdy nie robiłam tego, czego ode mnie oczekiwali. Obawiam się, że nie byłam idealnym dzieckiem.

– Wiem, jak to jest. – Kiedy ujrzał jej pusty kieliszek, natychmiast sięgnął po butelkę. – Moje kontakty z ojcem przypominają stosunki niedźwiedzia i pumy dzielących ten sam obszar łowiecki. Od trzech lat nasza rodzina gospodaruje na rancho. Mam dwie młodsze siostry, lecz jestem jedynym synem. Ojciec spodziewał się, że będę kontynuował rodzinną tradycję, ale choćby zależało od tego moje życie, nie potrafiłbym się zainteresować prowadzeniem gospodarstwa. Kiedy byłem nastolatkiem, mogłem przebywać w tym samym pokoju z ojcem najwyżej pięć minut, a później zaczynaliśmy się kłócić.

– Najwyżej pięć minut?

– To dobry człowiek. Szanuję go i kocham jak diabli. Ale nigdy nie potrafiliśmy się porozumieć. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek nam się to uda Dorastałem czując się jak wyrzutek.