Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст, дзякуй, вырашыў адразу адказаць.

Санча, што ні кажы, а служба — гэта херовая штука. Новы год!!! Гэтыя словы гавораць самі за сябе — дома, канешне, — а тут... Купілі цукерак, ліманаду, як у дзіцячым садку. Туга сьмяротная, выць хочацца. Я, праўда, засандаліў паўлітра чарніла, але як! У ціхую, каб ні "дзяды", ні ворагі ня бачылі, інакш пісец! Пасядзеў ля тэліка да гадзіны ночы і лёг спаць. Ну яго нахер, такі Новы год. Санча! Ты толькі ўяві, як мы сустрэнем 1982-гі год. Я аб гэтым спакойна думаць не магу. Але нічога, прыйдзе і наш дзень. А зараз — служба. Штодзённае ўкалваньне, яшчэ й прачуханку атрымліваеш немаведама за што. Што зробіш — "гусь".

У нас былі вучэньні дывізіі, чатыры дні жылі ў палявых умовах. Дубар, цэлы дзень ваюеш, а ўначы спаць трэба недзе. У машынах не дазваляюць. Паставілі ў зацішным месцы намёт — і спаць. Пакімарыш паўгадзінкі і прачынаесься ад дубару, потым яшчэ трэба на пост ісьці, а гэта зусім пісец. Вось так усю ноч і адпакутуеш, а на раніцу зноў вайна. І так чатыры дні. Затрахаўся страшэнна. А тут, у гэтым месяцы, яшчэ чакаюць нас зімовыя лягеры. Прыкладна месяц будзем жыць гэтак, як вось гэтыя чатыры дні. А потым, недзе ў сакавіку, баявыя вучэньні ў Казахстане, гэта таксама будзе па-кайфу. Але нічога не паробіш, служба ёсьць служба.

Лістоў ад Рудога і мне даўно не было. Маўчыць, зараза.

Вось, хіба, і ўсё. Пішы. Чакаю адказу. Дзімыч.

Салют, Санча!

Нарэшце ў мяне зьявілася магчымасьць адказаць табе. Твой ліст (які ты напісаў прыканцы студзеня) я атрымаў, але адпісаць на яго ўжо не пасьпеў, бо паехаў у зімовыя лягеры. У лягерах было ня вельмі весела, сам павінен разумець. Амаль цэлы месяц жылі ў лесе, у намётах. Ды й вучэньні былі частымі, затрахаўся страшэнна, але нічога, жывы, усё ўжо ў мінулым. У лягерах першы раз бачыў пуск. Даволі няхіла, калі ракета сыходзіць з напраўляючых. Відовішча ўражвае.

Але лягеры скончыліся, цяпер поўнай хадою ідзе падрыхтоўка да веснавой праверкі. Здаем мы яе недзе прыканцы сакавіка, а там мой жаўнерскі лёс, магчыма, крута зьменіцца. Але аб гэтым рана пакуль пісаць, бо канкрэтна яшчэ нічога невядома, але зьмены будуць дакладна.

А як там тваё жыцьцё? Як служба? Не затрахала яшчэ? Як там Берасьце? Ці ходзіш у звальненьні? Ты ж, як ніяк, сяржант. Трымайся. Да загаду засталося дваццаць дзён. Праўда, гэта будзе ня наш загад, але некалі будзе й наш! Але і гэты някепскі, бо станем "чарпакамі".

Ну вось і ўсё. Трымайся! Пішы. Чакаю. Дзімыч.

Салют, Санча!

Прывітаньне з Урэчча! Прабач, што так доўга маўчаў: сам разумееш, служба ёсьць служба. Рыхтаваліся да праверкі. Вучэньні розныя ды іншая херня. Часу вольнага практычна не было. Ну а зараз здалі праверку і рыхтуемся да выезду на дзяржаўны палігон. Паедзем мы недзе 15-га траўня, а вернемся прыканцы лета. Будзем мы ў Казахстане каля двух з паловай месяцаў. Жыцьцё чакае нас вясёлае. Удзень градусаў сорак у ценю, а ўночы дубар. Але гэта ўсё херня, галоўнае тое, што час будзе ляцець хутка. Ну вось так я і жыву.

Ну а як ты маешся? Як служба? Ужо "чарпак"! Першы год праляцеў незаўважна. Вось і другі б так прайшоў. Ты там у Берасьці, відаць, балдзееш. Ці плянуеш рабіць дзембельскі альбом? Я дык ня ведаю: раней мне хацелася, а зараз нібыта ня вельмі цягне. Але хутчэй за ўсё буду рабіць.

Вось нібыта і ўсё, што я хацеў напісаць. Пішы пра сябе як мага больш, мне цікава. Калі можаш, дашлі мне фота, я табе сваё таксама хутка дашлю.

Пішы. Да пабачэньня. Дзімыч.

Цісну тваю руку, Санча!

Вось вырашыў напісаць табе ліст. А то ні я аб табе нічога даўненька ня чуў, ды і ты пра мяне таксама. Крыху пра сябе. Справы ў мяне ідуць нармальна, служба няўхільна рухаецца да дзембеля. Нядаўна быў недалёка ад цябе. Мы амаль месяц жылі ў лягерах у Берасьцейскай вобласьці. Засвойвалі новую тэхніку. Напрыканцы жніўня паедзем на дзяржаўны палігон, недзе на пару месяцаў. Вось так у мяне служба й ідзе — у асноўным усё ў разьездах — то тут, то там. Гэта з аднаго боку някепска, час хутчэй ляціць. Са службай нармальна, праўда, і залёты ўжо ёсьць, бяз іх зараз цяжка, ужо ня "гусь" — поўная свабода. У нас тут выпадак адбыўся херовы. Адзін мой кораш, я зь ім з самага пачатку разам — у адной батарэі, у адным аддзяленьні. Ён сам таксама зь Беларусі, з-пад Берасьця. Дык зь ім справы кепскія. Трапіў па п'янцы ў аварыю. У выніку — адна сьмерць — чалавека з грамадзянкі, — і сам цяпер калека на ўсё жыцьцё. Зламіў пазваночнік, ужо адняліся ногі. А кіроўцу пасадзілі на тры гады — учора быў паказальны суд. Так я зараз, напэўна, да дзембеля "чарніла" ў рот не вазьму, хочацца нармальна адслужыць і вярнуцца дахаты.

Ну вось такія мае невясёлыя навіны. Як ты? Як настрой? Чым займаесься вольным часам, бо вольнага часу зараз, напэўна, хапае. Альбом, напэўна, ужо робіш?

Ну вось і ўсё. Пішы. Чакаю. Да пабачэньня. Дзімыч.

Вітаю, Санча!

Вось зноў вырашыў напісаць табе ліст. Чаму ты маўчыш? На мой ліст не адказаў. Ты яго не атрымаў? Я сам па сабе ведаю, што на другім годзе пісаць лісты ня вельмі хочацца, але сам падумай: я пра цябе нічога ня ведаю ўжо амаль паўгода. Нядобра атрымліваецца. Сябар усё ж, як ні як, мог бы і напісаць. Ці ты думаеш, што мяне на месцы няма, так я на месцы — там, дзе і служыў, там і буду служыць да самага дзембеля. Праўда, прыканцы верасьня я зьеду на месяц або два, але гэта ў камандзіроўку. Напішы крыху аб сваім жыцьці.

Служба ў мяне ідзе паціху, асаблівых зьменаў няма. Хіба што зьмянілася вайсковая спэцыяльнасьць. Цяпер я стаў тапографам, гэта зьвязана з пераўзбраеньнем. Служыць стала значна лягчэй, але разам з тым зьявіліся і свае складанасьці. Лягчэй таму, што цябе ўжо ніхто не ганяе: сам "чарпак", шмат вольнага часу. А цяжкасьці... па-першае, у нас новы камандзір. Габрэй, а такія людзі надзвычай старанныя і правільныя. Новыя парадкі: жыць, кажа, цяпер будзем толькі па статуту. Сочыць за ўсімі, карацей кажучы, спакойнага жыцьця няма. Па выходных днях бегаем па шэсьць-дзесяць кілямэтраў з поўнай выкладкай. І ўсялякая такая хрэнь. Але нічога, паціху пачынаем і да яго прызвычайвацца.

Санча, я тут аднойчы граў на танцах у афіцэрскім клюбе. Ні я адзін, у нас тут гурт складваецца. Дык вось, аднойчы запрасілі збацаць на танцах. Атрымалася ў нас, канешне, ня вельмі. Сыгранасьці няма, але ў цэлым сашло. Галоўнае, паглядзеў, як цывільныя людзі цяпер адпачываюць. Мутарна ажно стала. Сам павінен зразумець.

Вось так я і жыву. Што ў цябе? Як служба? Як настрой? Дамоў ня цягне? Можа, ты ўжо і ў адпачынку быў, ці збіраесься? У мяне пасля камандзіроўкі толькі бліжэй да Новага году вымалёўваецца адпачынак. Але яшчэ не дакладна.

Пішы пра сябе. Вельмі чакаю. З гэтым лістом дасылаю сваю фотку. Дык і ты сваю дашлі. Да пабачэньня. Пішы. Вельмі чакаю. Дзімыч.

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст, дзякуй! Нарэшце ты адказаў. Ты пішаш, што і да гэтага напісаў мне два лісты. Ня ведаю чаму, але я іх не атрымаў. З твайго ліста я даведаўся, як у цябе ідзе служба. Пашанцава табе, канешне, што зьезьдзіў дамоў, адвёў душу! У мяне пакуль з гэтай справай глуха. Можа што і атрымаецца да Новага году, але ня зараз. Ты пішаш аб нейкай Лене, пытаесься, ці памятаю я яе. Нешта не прыгадваю, можа гэта тая дзяўчына, якую я бачыў з табой адзін раз на плошчы. Ты з кіно зь ёю йшоў ці яшчэ аднекуль. А так, я яе не памятаю. Але нічога, яшчэ пазнаёмлюся, калі ў цябе зь ёй сур'ёзна. Глядзі — не жаніся! Не рабі гэтага дурнога кроку. Па-мойму, з гэтай справай ня варта сьпяшацца. Хаця, навошта я табе аб гэтым пішу, можа ў цябе гэта проста сяброўка і ўсё, а я раблю далёкасяжныя высновы. На грамадзянцы многія з нашых ужо абзавяліся сем'ямі. Уяві, прыйдзем з войска, а большасьць нашых жанатыя. Туга сьмяротная! Так што глядзі, і ня думай аб гэтым.

Служба ў мяне стала яшчэ больш разьняволеная. Лафа! Амаль нічога ня робіш, у нарад заступіць — дык гэта за шчасьце. Высьпісься, кніжкі пачытаеш, тэлевізар паглядзіш. "Гусем" аб гэтам марыў, а зараз гэта ўжо рэальнасьць. Праўда, у нас зараз новы камандзір, дык ён паддае пары. Усё крычыць, што мы дармаеды, гэта значыць "дзяды" і "чарпакі", маўляў, адны маладыя ўкалваюць. Карацей кажучы, вясёлага ад яго нам мала. Кажа, што жыць будзем па статуту, а хто супраць — таго пасаджу. Вось такія справы. Дык я на ражон ня лезу, ну яго да д'ябла, хочацца нармальна даслужыць. Няма жаданьня з-за нейкага дурня ў турму трапіць.

Але хопіць аб службе. Яна ў мяне і так у пячонцы сядзіць. Дамоў часам вельмі моцна цягне.

А як ты? Санча, я табе сваю фотку даслаў, а ты чаму мне сваю не дасылаеш. У дзембельскі альбом яна мне будзе патрэбная. Так што глядзі, абавязкова вышлі. Я не паверу, што ты на другім годзе службы ня маеш сваіх фотакартак. Так што давай, не затрымлівай з гэтай справай.

Бадай, усё. Пішы. Чакаю. Да пабачэньня. Дзімыч.

Салют, Санча!

Атрымаў твой ліст. Прабач, што не адразу адказаў. Усё неяк часу не было. Апошнімі днямі здавалі праверку, дык кожны дзень быў заняты. Толькі ўчора здалі, і цяпер пачаўся рабочы перыяд. Праўда, хутка мы зьяжджаем у Казахстан. Новы год я буду сустракаць хутчэй за ўсё там.

Ну вось так я й жыву. Дарэчы, мы з табой ужо "дзяды". Засталася драбяза нейкая — паўгода. У нас дзембеля пачынаюць звальняцца з 20 кастрычніка.

Санча, як ты там? Што новага? Фотку я тваю атрымаў, дзякуй. Ты ведаеш, па-мойму, ты не зьмяніўся. Толькі хіба пасталеў. Але гэта зразумела, бо нам з табой ужо па 20.

21-ю сваю дату ты дзе думаеш адзначаць — дома ці на службе? Я дык ня ведаю. Хутчэй за ўсё, зацугляюць мяне тут на ўвесь травень.

Санча, каб ты ведаў, як я засумаваў па сапраўднай музыцы. Ты хоць там, у Берасьці, пры мяжы, слухаеш нешта новае. А я, як пайшоў у войска, дык нічога новага і ня чуў. Вярнуся дадому, адразу куплю сабе апаратуру. Тады ўсё наганю.

Ну вось і ўсё. Пішы. Да пабачэньня. Вельмі па табе сумую. Твой Дзімыч.