Ну як ты там? Як служба? Ад каго лісты атрымліваеш?

Лады, вось, бадай, і ўсе навіны. Пішы. Чакаю адказу. Да пабачэньня.

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст і пішу адказ. Справы ў мяне ідуць нармальна, служба паціху рухаецца наперад. Хутка ўжо чацверты месяц, як я на казённых харчах. Час, праўда, пакуль ляціць хутка. Ну а далей будзе бачна.

Санча, ты пытаесься, дзе я служу, у вучэбцы ці ў лінейцы. Служу я ў лінейцы, у ракетным дывізіёне. Я ўжо табе адразу пісаў, што спачатку трапіў у каранцін, а адтуль у частку. У дывізіёне я буду, відаць, да канца службы. Са мной тут служаць Германовіч, Лахотка і Дзёмін. Так што нам тут учацвярох някепска. Дзёмін зноў дамоў паехаў. Насачыняў камандзіру рознай лухты, яго і адпусцілі. Наконт "старых"... патрапіш у частку, сам даведаесься. "Дзед" ёсьць "дзед", і ў нас "дзед" — гэта кароль. Ну а мы, салагі, пашам як сабакі. У нас тут пакуль год не адслужыш, ганяюць, як хочаць. Затое потым ты ўжо чалавек, ну а пакуль укалваем. У гэтую суботу да мяне прыяжджалі бацькі. Ад'еўся і нагаварыўся ўволю. Далі звальненьне, карацей, я з бацькамі два дні жыў у мясцовым гатэлі. Сфоткаўся, відаць, хутка дашлю фотку. Фотасправай у нас тут займаюцца толькі "дзяды", нам яшчэ ранавата, але нічога, прыйдзе і наш дзень.

Санча! Ты просіш словы і акорды песні "У мора". Акорды: ля мінор, соль мажор, фа мажор, мі мажор. А словы я цалкам ня памятаю, вось усе, што маю ў галаве:

У мора, дзе чайкі кружляюць,


Дзе пляж і паненка лянота,


Засьнята была для кагосьці,


Я ў кнізе знайшоў тваё фота.

Хто ты, хто ты, незнаёмка?


Мілы воблік — сэрцу стрэмка.


(тут я ня памятаю радка)


Замест смутку — пекны твар.

Ты, магчыма, недзе побач,


Я шукаю ўдзень і ўночы,


Каб надзея павітала,


І больш блізкай мара стала.

Калі ты памятаеш мэлёдыю, то разьбярэсься. Ну вось і ўсё. Пішы пра сябе больш. Да пабачэньня.

Салют, Санча!

Атрымаў твой ліст і пішу адказ. Так, хутка і ты трапіш у лінейку. Цікава, куды? У нас адзін кадар ёсьць, так ён як і ты паўгода ў Пячах у пяхоце быў, а цяпер у нас вылічальнікам. Было б някепска, калі б ітабе так,а?

Ну а ў мяне ўсё нармальна. Служба паціху рухаецца. Вось ужо пяты месяц пайшоў, як я з дому. Цяпер у мяне, можна сказаць, адпачынак. Працуем на лазьні, крыем дах. Раблю зь "дзедам" удваіх, нікуды не сьпяшаемся, ніхто цябе не падганяе, і так ужо тыдзень. Ня ведаю, колькі яшчэ так працягнецца. Заўтра, напрыклад, у нас комплексныя заняткі, будзе не да лазьні. Ну а так у частцы жыць можна. Можна хадзіць у кіно ў будні, праўда, за свае грошы. Каляровы тэлік у казарме, "Акорд". Праўда, "Акорд" цяпер не грае, зламілася іголка, а тут нідзе не знайсьці — дэфіцыт. Ну што яшчэ новага? Ты, гляджу, усё ў вайну там гуляеш. Бегаеце, страляеце. А я тут за чатыры месяцы толькі раз з аўтамата і страляў.

Ну, нібыта, усе навіны. Пішы, як ты там? Трымайся. Пакуль. Чакаю адказу.

P.S. Дашлі фотку, калі ёсьць, я табе сваю хутка вышлю.

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой чарговы ліст, дзякуй, што не забываеш. Кажаш, можаш застацца пісарам у Пячах.

Вось гэта кляс! Чалавекам будзеш, на службе, можна сказаць, крыж паставіш. Дамой часта наведвацца будзеш. Карацей, пашанцавала. Ну а я буду араць да вясны, як негр; потым, магчыма, будзе лягчэй. А пакуль салага, дык укалваю. А ты, можна сказаць, ужо "дзед". Ды й дамоў я зьежджу толькі вясной, пасьля баявых пускаў. Тады ўсіх адпусьцяць у адпачынак, па-іншаму наўрад ці сарвуся. Але нічога, два гады — гэта лухта. Затое ўяві, Санча, што будзе, калі мы з табой сустрэнемся. Ды і Руды (дарэчы, ён зноў чамусьці замаўчаў), і ўвогуле ўсе наттты... вось будзе сустрэча! Але гэта ўсё ў будучыні, а пакуль служба. У мяне ўсё па-ранейшаму — працую, вучуся, карацей, служу памалу. Нялёгка, канешне, але што зробіш, трэба.

Ну а ты як там? Ваюеш?

У мяне быў тут някепскі дзень. Разгружалі памідоры ў Любані. Разгрузілі шэсць машын утрох за цэлы день. Затое абедалі ў кавярні! Далі нам на трох шэсьць рублёў і накіравалі абедаць у сталоўку. Ну а мы забурыліся ў кавярню. Вось дзе душу адвялі!

Вось, бадай, і ўсе мае навіны. Пішы, як ты там. Перадавай прывітаньне ад мяне ўсім, каму пішаш. Пакуль! Чакаю адказу!

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст і вось вырашыў адразу напісаць адказ. Справы ў мяне ідуць па-ранейшаму, то бок нармальна. Служба на месцы не стаіць. Сёньня застаўся адзін дзень да загаду і стану я ўжо "гусем". Яшчэ, праўда, паўгода прыйдзецца цягнуць лямку, але гэта ўжо ня год усё-такі! А пакуль служу паціху. Табе лацьвей, калі можаш штосьці апранаць з цывільнага пад гімнасьцёрку; тут і марыць аб гэтым нельга, пакуль малады. Потым, праўда, усё можна будзе. А пакуль давядзецца мерзнуць. Ну а ты, канешне, мерзнуць ня будзеш. Адным словам, пашанцавала.

Ну якія ў мяне яшчэ навіны? Вучуся, працую, пачалі паціху далучаць да збору ўраджаю, але пакуль нячаста, бо неўзабаве будзе праверка. Ну а як пачнецца працоўны пэрыяд, тады, магчыма, тыдні на два паедзем у калгас. Ну і, відаць, на палігоне давядзецца папрацаваць — валіць лес у балоце, гэта, як ты разумееш, значна горш. Але яшчэ рана казаць, куды пашлюць.

Ну а як ты там? Хутка ўжо, відаць, пачнеш ганяць маладых, бо ўжо які-ніякі, а "дзед", вучэбку сканчваеш. Дамоў яшчэ ня езьдзіў? І ўвогуле, як ты там?

Так, Санча, ты маеш рацыю, харчы ў арміі — гэта адзін з самых галоўных фактараў. Да войска аб гэтым увогуле ня думаў, а тут паесьці — першая справа. Я таксама моцна паправіўся, да канца службы, магчыма, набяру вагу. Рэжым усё ж такі вялікая справа.

Лады, пакуль усё. Трымайся! Пішы! Чакаю адказу!

Салют, Санча!

Атрымаў твой ліст і адразу адказваю. Вось табе я пішу і ведаю, што ты неўзабаве адкажаш, а Руды, зараза, зноў змоўк.

Санча, вось я ўжо і "гусь", яшчэ паўгода і стану чалавекам. Да нас прыканцы гэтага месяца павінны ўжо прыходзіць з вучэбак, а таксама з каранціну. Так, так, хутка паплывуць хлопцы ў войска. А мы ўжо амаль паўгода адбухалі...

Ну якія ў мяне навіны? Укалваю, укалваю, укалваю... І так яшчэ шэсьць месяцаў. Як кажуць, першы год службы — без віны вінаваты, а другі — вясёлыя рабяты. Вось і мы станем некалі вясёлымі рабятамі. А зараз праца і дубар, дубар пякельны, цёплую бялізну яшчэ не выдалі, так што калатнеча знакамітая. А што будзе зімой! Мы яшчэ ў лягер паедзем, там увогуле пісец! Ну ладна, перажывем, наступіць і вясна.

Ну вось, хіба і ўсе мае навіны. Дзякуй за песьню. Высылай часьцей, я табе таксама як-небудзь чыркану, з нашых. Пакуль! Пішы. Дзімыч.

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст і, пакуль ёсць вольны час, пішу адказ. Асабістых навінаў практычна няма. У нас тут адбыўся жахлівы выпадак. Адзін баец звар'яцеў. "Дзед", адслужыў паўтара гады, вясной дамоў, і розумам крануўся. Раней за ім нічога такога не назіралі. А тры дні таму ў яго ўзьнялася тэмпература, амаль пад сорак, і ён пачаў несьці такую нісянеціцу, што было страшна слухаць. Кажуць, што гэта ў яго шызафрэнія. Шкада чувака, столькі адбухаў і на табе... Цяпер яго, напэўна, камісуюць.

Ну вось такія ў мяне навіны. Ну а ў астатнім усё па-ранейшаму. Хаця забыў згадаць яшчэ пра адзін жахлівы выпадак. Прыкладна тыдні тры таму ў нас у дывізіёне адбылася аўтамабільная катастрофа (я табе аб гэтым спачатку не хацеў пісаць). У выніку аварыі — дзьве сьмерці: мужчына і жанчына. Сярод нашых байцоў, на шчасьце, ахвяраў няма. Нашаму вадзіле нічога ня будзе, бо цывільны кіроўца быў на паддачы.

Ну а як ты там? Ці застаесься пісарам у Пячах?

Пакуль. Пішы. Дзімыч.

Салют, Санча!

Вырашыў напісаць табе ліст, хоць і ня ведаю — прыехаў ты зь лесу ці не. Наш дывізіён амаль у поўным складзе зьехаў у Дрэтунь. Гэта такі палігон у Віцебскай вобласьці. Дарэчы, я там быў летам у лягерах.

Засталося нас у казарме сямнаццаць чалавек. Праз дзень хаджу ў нарад па батарэі. Цяпер, праўда, стаю ўжо трэція суткі запар. Жыцьцё, карацей кажучы, нармальнае. Людзей мала, рабіць няма чаго. Праўда, неўзабаве да нас павінны прыйсьці маладыя з вучэбак — з дня на дзень чакаем, тады стане лацьвей. А то зараз з маладых толькі тры байцы, дык "дзяды" ганяюць — зрабі тое, зрабі гэта; падай, прынясі. Нічога не паробіш, трэба слухацца, пакуль "гусь", каб не было непрыемнасьцяў. Што яшчэ? Атрымаў ліст ад Рудога.

Чым ты займаесься? Ці застаесься пісарам у штабе? Глядзі, лепш застацца ў Пячах, маю на ўвазе, пісарам.

Здаецца, усё. Пішы. Чакаю адказу. Пакуль!

Вітаю, Санча!

Атрымаў твой ліст — дзякуй. Прабач, што крыху замарудзіў з адказам. Усе ніяк не было часу. У мяне ўсё нармальна, вось ужо хутка будзе восем месяцаў. Служба пакуль нялёгкая, даводзіцца ўкалываць за сябе і таго хлопца. Але нічога, засталося менш чатырох месяцаў такога жыцьця, потым стане лягчэй. Праўда, бываюць і тут някепскія дзянькі. Быў у нас рабочы пэрыяд, і мы езьдзілі ў Любань, адкуль пару разоў я ледзь вяртаўся ў частку — гэтак наглюкаўся. Адзін раз ледзь не замялі, давялося ўцякаць ад патруля, але ўсё абышлося.

Ну а зараз навучальны пэрыяд — вучышся і ўкалваеш. Ды яшчэ надвор'е! Зіму ў войску перажыць, гэта вялікая справа, ня тое, што на грамадзянцы.

Вось такія мае навіны. А як ты там? Як служба, яшчэ не затрахала?

У нас тут на днях чувака застрэлілі. Я жыву на трэцім паверсе казармы, а гэта здарылася на першым. Стаім мы на вечаровай праверцы, а тут — бац — стрэл. Што, дзе? А гэта байца застрэлілі. Лужа крыві да гэтай пары стаіць. Жахліва.

Нядаўна атрымаў ліст ад Рудога. Піша, што ў яго ўсё добра, служба па кайфу. Ён і ў пекле добра ўладкуецца.

Вось, бадай, і ўсё. Пішы, як ты там, як жыцьцё агулам. Чакаю адказу. Дзімыч.