Julie Ortolon - Prawie idealnie

– Nie ma w tym nic pretensjonalnego, Maddy. To część pracy.

– Chyba tak.

Ponieważ ta rozmowa sprawiła, że poczuła się niepewnie – nadal nie potrafił tego zrozumieć – zmienił temat.

Nadszedł czas, aby przejść do fazy numer dwa jego kampanii: sprawić, aby Maddy przeprowadziła się do Santa Fe. Żołądek mu się zacisnął.

– Wiesz, tak sobie myślałem…

„Tak, to brzmi dobrze. Przyjemnie i zwyczajnie. Nic wielkiego. Po prostu rozważałem różne pomysły”.

– O czym?

Też oparła się o blat, popijając kawę.

– Przygotowania związane z obozem treningowym idą tak dobrze, że powinniśmy być gotowi do otwarcia już w zimie.

– Och, jestem pewna, że ci się uda. Musisz tylko dać ofertę i zacząć przyjmować zgłoszenia.

– Aha. – Poczuł, jak napięcie zaciska mu gardło. – Więc… – Upił łyk kawy, żeby przełknąć palącą gulę. – Myślałem sobie, że skoro tak dobrze radzisz sobie z promocją… – „Po prostu wyrzuć to z siebie, tchórzu”. Znowu napił się kawy. – To co byś powiedziała na to, żeby zostać trochę po zamknięciu letniego obozu i pomóc mnie i Derrickowi rozkręcić to wszystko?

Zakrztusiła się kawą i z trudem złapała oddech.

– Nic ci nie jest? – Zaniepokojony poklepał ją po plecach.

– Już dobrze.

Nie wyglądała dobrze. Wyglądała na przestraszoną. „O, cholera!”. Pewnie odmówi. Gdzieś się przeliczył. Źle odczytał sygnały.

– Jak… – Przycisnęła rękę do piersi. – Jak długo miałabym zostać?

„Na zawsze!”.

– Hm, to zależy. Wiem, że masz swoje życie w Austin i pewnie chcesz tam wracać, więc to nie potrwa długo. Tylko… kilka tygodni?

Przez kaszel oczy zaszły jej łzami.

– Powinnam dać radę.

– Serio? – Ogarnęła go taka ulga, że kolana się pod nim ugięły. – To byłoby świetnie.

– Więc… – Kiedy odwróciła się, by odstawić kubek do zlewu, zauważył, że ręce jej drżą. Płakała? Ale dlaczego? – Ja, hm, chyba wezmę prysznic i ubiorę się, skoro mam jechać do miasta.

– Poczekaj.

Złapał ją za rękę, nim weszła do sypialni.

Nie zdążył zapytać, co się stało, ani chociaż dobrze przyjrzeć się jej twarzy, bo wspięła się na palce, objęła go za szyję i pocałowała tak głęboko, że w jego głowie wybuchły miniaturowe fajerwerki. Szybko zareagował, obejmując ją i przechylając głowę, aby ułatwić pocałunki. Dłonie wsunęła w jego włosy, a jej język tańczył z jego językiem. Przesunął dłonie po jej plecach i wsunął pod koszulę, na nagą pupę.

„Hura!”. Odsuwając się, żeby złapać powietrze, spojrzał na nią zadziwiony.

– No-no!

Uśmiechnęła się do niego szeroko. Twarz jej jaśniała. Odchrząknął i spróbował zebrać myśli.

– Więc… hm… przyda ci się pomoc pod prysznicem?

– To zależy. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – A będę mogła wyszorować ci plecy?

„Hura do kwadratu!”.

– Tylko, jeśli ja wyszoruję twoje.

– Umowa stoi, żołnierzu.

Odwróciła się i nonszalanckim krokiem ruszyła przed nim do sypialni.

Przez całą drogę do miasta Maddy śpiewała do wtóru z radiem, a potem wpadła do galerii i rzuciła Juanicie radosne „cześć”.

– Jest Sylvia?

– Na tyłach, szykuje wszystko dla ciebie. Dam jej znać, że jesteś. Kiedy Juanita sięgnęła po słuchawkę, Maddy poszła do niszy, gdzie wisiały jej prace. Serce zabiło jej niespokojnie, gdy zobaczyła puste miejsca. Spodziewała się, że trzech będzie brakować, tyle sprzedała w czasie wystawy, ale najwyraźniej kupiono jeszcze dwa oryginały: duży pod tytułem Pędząca rzeka i małe zbliżenie kwitnącego kaktusa.

– Sylvia już idzie – powiedziała Juanita, stając za jej plecami. – Potrzebujesz pomocy w wynoszeniu rzeczy z samochodu?

– Co?

– Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co zrobiłaś od pokazu. Jak widzisz, naprawdę potrzebujemy nowych obrazów.

– Tak… widzę. – Zagapiła się na puste miejsca. Czuła się źle, bo nie przywiozła niczego nowego. Przez cały tydzień pomagała Joemu. – Przywiozę więcej prac następnym razem.

– Maddy! – Sylvia podeszła do niej z szerokim uśmiechem. – Moja ulubienica! Juanita powiedziała mi o wystawie w Taos. I o przyjęciu w pensjonacie Dale’a. – Położyła rękę na sercu.

– Och, cóż. – Maddy wzruszyła ramionami. – To nie było na poważnie.

– Oczywiście, że było – upierała się Sylvia. – W tym tygodniu rozmawiałam przez telefon z Rickiem. Bardzo się cieszyli, że zatrzymasz się u nich przed wystawą.

– Tak? – Maddy wyjąkała z zaskoczenia.

– Zamierzają zaniknąć kurort na trzy dni i zaprosić wszystkich przyjaciół. A potem zakończyć przyjęcie pokazem w galerii Ricka. Zabawisz się.

– Sylvia… – Zabrakło jej powietrza. – Nie mogę pojechać do Taos na trzydniowe przyjęcie.

Sylvia spojrzała, nic nie rozumiejąc.

– Słucham?

– Pracuję w Magicznym Obozie.

– Ach, to. – Machnęła ręką. – Nie ma się co martwić. Dale jest człowiekiem interesu i nie zamknie kurortu w czasie letniego sezonu turystycznego. Planuje imprezę na wczesną jesień, w przerwie przed sezonem narciarskim.

– Tak, ale… – Maddy chciała wytłumaczyć, że obiecała Joemu pomóc przy obozie treningowym, lecz Sylvia złapała ją za rękę.

– A teraz chodź na tyły i obejrzyj reprodukcje. Ach tak, reprodukcje!

Serce Maddy biło szybciej, gdy Sylvia prowadziła ją przez hałaśliwy warsztat ramiarski. Sztalugi ustawiono obok jednego z warsztatów. Minęła je wzrokiem, a potem natychmiast spojrzała znowu, gdy rozpoznała Wschód w kanionie.

– O mój Boże…

Przycisnęła obie ręce do ust, gdy pojawiło się zadziwienie. Obrazek był niniejszy i nie tak żywy jak oryginał, ale zdecydowanie to był jej rysunek.

– Nie wierzę własnym oczom! Mam reprodukcje.

Kilku ramiarzy przerwało pracę, żeby popatrzeć na jej reakcję. Zdała sobie sprawę, że dla nich też musi być to zabawne – praca z artystami, oprawianie i sprzedawanie reprodukcji, tworzenie karier. A teraz ona była jednym z tych artystów. Jak to się stało?

– Drukarz odwalił kawał dobrej roboty. – Sylvia jaśniała, dopóki nie zobaczyła twarzy Maddy. – Zamierzasz się rozpłakać?

– Być może. – Wzrok zamglił jej się po raz drugi tego dnia. Dlaczego szczęście sprawia, że robi się z niej taka beksa? – Wiem, że tygodniami o tym rozmawiałyśmy, ale to nie wydawało się realne… aż do teraz.

– Proszę, siadaj.

Sylvia poprowadziła ją do barowego stołka przy jednym z warsztatów. Stworzono wysepkę porządku pośród bałaganu, żeby mogła spokojnie podpisywać reprodukcje. Obok talerza z owocami i serem stała woda butelkowana. Trzy zatemperowane ołówki leżały porządnie w szeregu. Wszystko to zrobiono dla niej.

– Siądź tutaj i popodziwiaj swoje reprodukcje przez kilka minut – uparła się Sylvia. – Muszę przynieść kalendarz. Mark, Todd? – Machnęła na dwóch ramiarzy, a potem odwróciła się do Maddy. – Nie pozwól, żeby ci faceci zmusili cię do zbyt ciężkiej pracy. Rób sobie tyle przerw, ile potrzebujesz.

– Oczywiście. – Maddy czuła się jak rozpieszczona księżniczka, kiedy mężczyźni przynieśli pierwszy stos reprodukcji do podpisania. Mark, kierownik warsztatu, sprawdził kilka pierwszych za pomocą szkła powiększającego.

– Tylko się nie denerwuj – ostrzegł ją i szybko przedarł na pół pierwszych pięć reprodukcji, po czym rzucił je na podłogę.

Maddy zaparło dech ze zgrozy.

– Co robisz?

– Odstrzeliłem wybrakowane egzemplarze.

Kiedy uzbierał mały stos reprodukcji do przyjęcia, podał je Maddy do podpisania.

Sylvia wróciła z kalendarzykiem. Wskoczyła na stołek naprzeciwko Maddy i położyła notes na stole.

– Dobra, obgadajmy terminy.

– Terminy? – Maddy podpisała kolejną reprodukcję, którą Todd natychmiast zabrał.

– Terminy wystaw. – Wsunęła okulary do czytania i przekartkowała strony kalendarza. – Pierwsza będzie wystawa Ricka, zabawny sposób rozpoczęcia działalności. Potem zabierzemy się do prawdziwej roboty na wystawie handlowej Stowarzyszenia Zawodowych Ramiarzy w L. A., po której przyjdzie kolej na targi w Dallas. Postaramy się wypełnić przerwy wystawami w galeriach, ale początkowo będzie to wolno szło, dopóki nie wyrobisz sobie nazwiska. Są jakieś tygodnie jesienią, kiedy nie możesz podróżować?

– Co? – Podłoga nagle się przechyliła i Maddy modliła się, żeby nie spaść ze stołka. – Chcesz, żebym podróżowała? Tej jesieni?

– Oczywiście.

Przypomniała sobie rozmowę z Joem. Powiedział o kilku tygodniach, ale miała nadzieję, że uda się to przedłużyć.

– Ja… ja nie mogę.

– Nie martw się. – Sylvia machnęła ręką. – Pokryjemy twoje wydatki.

– Ale… – Serce biło jej boleśnie szybko. – Nie możecie po prostu wysłać moich prac?

– Jak już zdobędziesz pozycję, będziesz mogła odpuszczać sobie wystawy handlowe i pojawiać się tylko w galeriach, ale na tym etapie chcemy, żebyś tam była, spotykała się z właścicielami galerii. Mają zobaczyć całokształt.

– Całokształt?

Pojawił się przed nią kolejny stos reprodukcji. Zagapiła się na nie bezmyślnie.

– Zdecydowanie. – Sylvia gestem ogarnęła całą Maddy. – Nie dość, że twoje prace są wspaniałe, to jesteś atrakcyjna, wygadana i przyjacielska. Chcemy, żeby właściciele galerii zakochali się w tobie tak samo jak Rick i Dale, żeby przekazali swój entuzjazm kolekcjonerom. Zaufaj mi, kochana, zrobisz bajeczną karierę.

– Ale… – Panika, z którą walczyła przez całe życie, nagle urosła, zabierając jej powietrze z płuc.

Natychmiast ją odepchnęła jak dziecko, które ucieka od brzegu głębokiego wąwozu i nie chce zobaczyć, co żyje w mrocznych głębinach. Gdyby tam spojrzała, wiedziałaby, co naprawdę ją przeraża, a ona nie chciała wiedzieć. To musiało być ohydne.

– Nie chcę bajecznej kariery.