— Sinjoro, mi tre volas atingi la urbon Ur antaŭ noktiĝo.

— Ĉu tio estas la celo de via vojaĝo? — demandis la vojorabisto.

— La celo de mia vojo estas afero de mia sinjoro, — Adaha respondis post momenta hezito.

Mokrido de du aŭ tri rabistoj kolerigis la estron, kaj igis lin diri kun eble malpli bonhumora tono, ol li intencis uzi:

— Mi ne povas protekti vin kontraŭ miaj kunuloj, se vi ne respondas pli malkaŝe.

Signifoplena murmuro, aŭdiĝanta el inter la rabistoj, montris, ke ili ofendiĝis pro la neordinara, kavalireca konduto de la estro, kaj ke Adaha havas aferon kun obstina kanajlaro. Post momento la knabino ree alparolis la banditestron, ignorante, tamen, lian averton:

— Mi petas, sinjoro, — ŝi diris, rekte rigardante al li en la okulojn, — ordonu al viaj viroj, ke ili lasu min preterpasi. Mi havas nenion, kio valorigus atakon kontraŭ sendefenda virino. Mi elmetas min al danĝeroj pro fideleco al mia sinjoro. — Adaha penis vesti sian parolon per trankvila digno, kaj doni al ĝi kortuŝan, eĉ facile karesan tonon.

Tio preskaŭ prosperis al ŝi; tamen la viro, kiu staris tre proksime, vidis ne nur la petegan rigardon en ŝiaj belaj malhelaj okuloj, sed ankaŭ tremeton ĉirkaŭ ŝiaj belformaj, ankoraŭ iom infanaj lipoj, kaj rimarkis vibreton en ŝia voĉo. Kvankam viroj de lia gento kaj de lia vivmaniero ne havis emon elmontri subitajn emociojn, tuj evidentiĝis, ke li estas profunde kortuŝita. Adaha vidis, multe pli klare ol la malsentimentalaj, Ĥaldeaj rabistoj, ke ĉi tiu dua alvoko iris ĝis la fundo de lia animo. Efektive ĝi tuŝis dormetantan kordon de vira nobleco, kiun eĉ vivado inter sangavida kanajlaro ne povis tute detrui, kaj pri kiu eble li mem ne estis konscia. Aventuramo allogis lin al rabista vivo, pli ol avareco, kaj ĉirkaŭis per sorĉo profesion, en kiu multege da homoj en la tempo de Ijob vidis nenion malnoblan. Sed Adaha ekvidis en la okuloj de la juna ĉefrabisto ion pli, kiu tremigis ŝian koron: subita ekflamiĝo de pasia amo. Ŝi sentis konfuziĝon kaj timon eĉ pli grandan, ol kaŭzis al ŝi la minaca sintenado de la aliaj rabistoj.

Antaŭ ol la viro ĉe ŝia flanko povis formuli taŭgan respondon, stariĝis tumulto inter la rabistaro. Furioza disputo komenciĝis, kaj koleraj, eĉ ribelaj paroloj ĵetiĝis kontraŭ la estron. La vortojn de la disputado Adaha ne komprenis, ĉar ili estis parolataj en Ĥaldea dialekto, kiun ŝi ne sciis; sed pri ilia signifo ŝi ne povis dubi eĉ unu momenton. Subpremante sian koleron kaj sian ĉagrenon, la estro ĝentile diris al la tremetanta knabino:

— Ne timu, juna virino, mi zorgos pri via sendanĝereco; sed antaŭe mi devos rezoni kun ĉi tiuj ribelemuloj. Dume daŭrigu vian vojon. Du el miaj viroj akompanos vin, ĝis mi finos mian rezonadon ĉi tie.

Li ordonis al du junuloj sekvi la knabinon, kaj trakti ŝin kun plena respekto. Adaha forrajdis senvorte. Ŝi konfuziĝis, ne sciante, ĉu estas pli konsilinde rajdi malrapide, por lasi la junan estron atingi ŝin; aŭ rapidi tiel forte, kiel la laca azeno povos ŝin porti. Krom tio ŝi ja ne estis certa, ke ŝi estas sur ĝusta vojo al Ur.

Dume la disputado inter la rabistoj fariĝis pli kaj pli furioza. La plej diversaj sugestoj kaj postuloj elmetiĝis, kaj la plej akraj protestoj kaj insultoj ĵetiĝis de unu kontraŭ alian. Kelkaj el la pli junaj viroj proponis la ideon lotumi la knabinon, donante al Benoe, la estro, duoblan, trioblan ŝancon. Pli ol unu el la nejunaj rabistoj akre protestis, ke estas ridinda sentimentalaĵo liberigi tian kaptitaĵon. — Tian belegan knabinon, — alia opiniis, — multaj princoj en Babel aŭ Nineve aĉetus por mil kvincent sikloj. Krom tio la azeno taŭgas por princido aŭ reĝino. — Aliaj, iom pli ribelemaj bandanoj malkaŝe kaj laŭte asertis, ke nenia estro havas la rajton tiel senigi la kunularon je tiel bela kaptaĵo.

Benoe sciis, ke senutile estas alvoki al ia nobla sento ĉe la granda plimulto de la rabistoj, kaj tial li ne malŝparis argumentojn, por konsentigi ilin agi grandanime en la nuna okazo. Al ĉiuj iliaj protestoj li respondis nur, ke li arogas al si la rajton trakti belan kaj altaniman knabinon laŭ sia plaĉo. Fine, furiozigite kaj senpaciencigite de preskaŭ ĉiuflanka kontraŭstarado, li ekkriis kun kolera rigardego al la plej ribelemaj subuloj:

— Aŭskultu miajn vortojn, vi malnobluloj, kaj bone memoru, kion mi diras: Mi, Benoe, protektos per mia vivo tiun sendefendan knabinon. Ve al iu, kiu kuraĝos ŝin tuŝi! Rilate al ĉi tiu afero mi ne toleras kontraŭstaron; alie vi devos elekti novan estron. Pripensu tamen, antaŭ ol mia tuta tribo fariĝos viaj mortaj malamikoj!

Dirinte tion, li saltis sur la ĉevalon, kaj galope rajdis post la knabino kaj ŝia eskorto, kiuj jam delonge malaperis el lia vido. La disputo kun la ribelantoj jam okupis multe pli longan tempon, ol li intencis forpasigi super ĝi.

Intertempe Adaha akcelis la iradon de sia rajdobesto, esperanti trafi iujn konfidindajn homojn, kies protekton ŝi povos alvoki kontraŭ la du junaj rabistoj, rajdantaj post ŝi. La suno jam malaperis, postlasante sangoruĝan, kiel fornego ardantan horizonton. Kelke da disaj, lanosimilaj nubetoj en la okcidento, kiujn la subiranta taglumiganto estis pentrinde koloriginta per ĉiuj rozaj kaj sukcenaj nuancoj, nun komencis alpreni grizan aspekton. Sed Adaha, ordinare impresebla de naturbelaĵoj, preskaŭ ne atentis la grandiozan kolorspektaklon; ŝiaj okuloj sopire travagadis la ebenan landon por serĉi signaĵon de homa loĝejo. Fine ŝi ekvidis kun ĝojo, malproksime, la unuajn antaŭurbajn tendojn de Ur, kaj samtempe maljunan viron, elvenantan el apuda arbaro. Li portis sur la ŝultro malgrandan faskon da sekaj vergoj, kaj peze sin apogis sur ŝafistan bastonegon. Tuj Adaha alproksimiĝis al la viro, kaj, kuraĝigite de lia bonkora aspekto, ĝentile demandis lin, ĉu en lia tendo aŭ en najbara loĝejo ŝi povos trovi dumnoktan ŝirmon kaj protekton kontraŭ du ŝin sekvantaj rabistoj. La maljunulo haltis, deprenis sian faskon, kaj kun miro rigardis la junan virinon, ŝian neordinare belan azenon kaj la du virojn, kiuj intertempe ankaŭ haltigis siajn ĉevalojn.

— Venu, mia infano, — li diris afable, — ni estas humilaj neriĉuloj, tamen neniam ankoraŭ ni rifuzis ŝirmon sub nia tendo al iu, kiu bezonis ĝin. Ne timu; jen elvenas el la arbaro du el miaj filoj, kiuj pli ol sufiĉos por viaj persekutantoj.

* * *

Ree la suno alproksimiĝis al la okcidenta horizonto. Adaha sin trovis jam multajn mejlojn preter Ur, daŭrigante en soleco sian vojon norden, kaj de tempo al tempo galopigante la bonegan beston, kiu ŝajne elvokis ĉies admiron. Post du aŭ tri tagoj plu ŝi esperis atingi la grandan, nekonatan urbon. Multaj maltrankvilaj pensoj kaj obtuzaj antaŭtimoj okupis ŝian kapon; sed superreganta ĉiujn sentojn estis la dezirego averti Omaron pri la danĝeroj, minacantaj lin kaj lian infanon. — Kiel, — ŝi demandis sin jam la centan fojon kun tremetanta koro, — kiel akceptos Omar ŝian rakonton; kaj ĉu ŝia ago malkovros al li la sekreton de ŝia koro? — Ju pli ofte ŝi pripensis la venontan renkonton kun sia sinjoro, des pli aroganta aspektis al ŝi la tuta entrepreno.

Subite la medito de la knabino interrompiĝis de laŭta leona bleko, elvenanta el apuda densejo. Momenton poste elsaltis el ĝi leono, sekvata de leonino, kiu rampis pli ol kuris, post ĝi. La azeno ektremis kaj pro teruro preskaŭ ne povis sin movi. Post mallonga ĉirkaŭrigardo la virleono, majesta mezaĝa besto, sin turnis al la knabino kaj ŝia azeno, kaj nerapide, kvazaŭ iom singarde alproksimiĝis. Adaha nevole eligis krion, kaj duonfreneze, sed vane penis per ĉiuj rimedoj instigi la timoparalizitan azenon forkuri. Granda do estis ŝia surprizo, kiam la leono subite haltis kaj ekrigardis, jen en la direkto, el kiu ŝi venis, jen malantaŭen al sia videble vundita kunulino. Dum momento ĝi hezitis, kvazaŭ ne sciante, kion fari. Poste ĝi komencis singarde sin retiri, furioze kaj minace siblante. Ne pli frue ol tiam, Adaha rimarkis la alproksimiĝon de viro sur galopanta ĉevalo.

La viro estis Benoe, la rabistestro! Antaŭ ol li atingis ŝin, li ekkriis:

— Ne timu, knabino! Mi alvenas ĝustatempe, dank’ al via bonŝanca stelo. — Rapide deĉevaliĝinte, Benoe metis la bridon de sia ĉevalo en la manon de Adaha, kaj tuj pretiĝis ataki la rabobestojn. La vundita leonino diskrete sin retiris en direkto al la arbareto, sed la virleono montris inklinon batali kaj defendi sian inon. Ĝi kaŭris kaj, murmuregante, svingis la voston de unu flanko al alia, kvazaŭ pretigante sin ĉiumomente saltegi kontraŭ la atakanton. La unua sago, forte tirite kaj boncelite, trafis la beston en la bruston, kaj saltigis ĝin en la aeron. Dua sago trapikis orelon, kaj enfiksis sin en la kapo. Freneze la mortevundita kaj abunde sanganta leono ekmordis kaj batis la aeron, kvazaŭ ĝi povus trafi la malamikon. Post kelke da momentoj ĝi kuntiris, ŝajne, ĉiujn siajn fortojn, kaj volis sin ĵeti kun bela furiozo kontraŭ Benoen. Sed la heroa viro jam ne estis en granda danĝero, kaj forta piko per lia ĵetlanco baldaŭ faris finon al la vivo de la bestego.

La leonino, observinte la batalon el inter la arbetoj, nun elvenis, por venĝi la morton de sia kunulo. Malŝatante pro blinda furiozo sian malfortecon, ĝi sentime atakis Benoen; sed la batalo ne estis egalŝanca. Poste nemultaj minutoj la brava leonino kuŝis senviva apud la leono.

Intertempe Adaha iris antaŭen centkelke da paŝoj, kondukante la ĉevalon de la rabisto, kaj observante kun miro, sed ne sen stranga maltrankvilo, la unuopan, heroan atakon kontraŭ du sovaĝaj bestegoj. Kiam Benoe post sia mirinda venko alproksimiĝis al la knabino kun esprimo de gaja triumfo en la vizaĝo kaj ne malkomprenebla sopiro en la okuloj, tre konfliktaj emocioj ekregis ŝin, kaj tremetigis ŝian nespertan koron: Ŝi timis la ardan rigardon el liaj lumaj okuloj. La penso, ke ŝi estas sola kun li, rabisto, eble malproksime de homa loĝejo, plenigis ŝin per teruro. Tamen ŝi sentis grandan malpeziĝon pro la forigita danĝero, kaj profundan dankecon al Dio pro Lia mirinda kaj ĝustatempa savo. Ŝi ne povis ne senti ankaŭ grandan admiron kaj vivan dankecon al la noblaspekta kaj beltalia viro, kiu jam la duan fojon savis ŝian vivon. Kredeble la rabisto divenis iom el la emocioj, regantaj la koron de la knabino, per la embaraso kaj la konfuziteco, kiuj klare sin pentris sur ŝia vizaĝo, kaj sin montris en ŝia sinteno, ĉar lia gaja, triumfa mieno cedis lokon al rigardo, esprimanta ĉagrenon kaj embarason. Tamen liaj okuloj perdis neniom el la pasia sopiro, kiu kaŭzis al ŝi tiun nedifineblan timon.