— Jen, Omar, mia sinjoro, — ŝi flustris, — troviĝas privata ĉambraro de mia sinjorino Zalmuna, la Belulino. Rapide ĵetu rigardon en ĝin.

Omar hezitis. Kontraŭaj sentoj ekbatalis en lia koro. De la morto de Dusadad, la patro de Zalmuna, antaŭ kvar jaroj, li nur unu fojon vizitis la privatan parton de la domo, kune kun sia edzino. Ĝuste la atmosfero de la ĉambroj, en kiuj Zalmuna kutime spiradas kaj moviĝadas, enhavos por li — li sentis — ion mistere allogan kaj dolĉan. Tamen ne nur natura modesteco hezitigis lin, sed ankaŭ maltrankviliga, admona sento, kvazaŭ li estas transpaŝonta en animstaton, el kiu li ne facile povus poste sin liberigi. Interna voĉo ŝajne avertis lin, ke li senĉese pentus ĉi tiun paŝon. Sed plua penso venis al li en la kapon: Foje li aŭdis malbelan famon en la urbeto, ke en privata ĉambro de Zalmuna troviĝas idolkultaj objektoj. Eble li nun povos konstati la malĝustecon de tiu famo. Ĉiuokaze, li ricevos certecon; kaj certeco, kiom ajn ĉagrena, estos preferinda je la duboj, kiuj ĉiam atakadis lin, malgraŭ lia peno forpeli ilin. Li do eniris, ŝoviĝante preter tripieda florvazo, per kiu, sendube, oni volis montri la privatecon de la ĉambraro. La unua ĉambro estis preskaŭ senmebla antaŭsalono. Trapasinte tra peze kurtenita pordo, li sin trovis en vasta, longforma ĉambro, luksege meblita. Duono de la plafono konsistis el flaveruĝa vakstolo, kiu donis al la loko tre agrablan lumon, harmoniantan kun la delikataj koloroj de la meblaro kaj de la ornamaĵoj. La alia parto de la ĉambro estis plafonita per arte skulptita lignaĵo. En la luma parto, sub la vakstolo, troviĝis mamora akvujo, en kiu ŝprucis fontano, kaj vigle moviĝadis fiŝetoj. Ĉirkaŭ la akvujo staris tri belaj vazegoj kun floroj kaj ornamaj kreskaĵoj, kaj, inter la vazoj, kanapoj tegitaj per multekoloraj damaskaĵoj. Sur unu el la kanapoj kuŝis kelke da muzikiloj, nome flutoj, cimbalo kaj ŝalmo; kaj apude staris harpo.

La mezon de la plafonita parto de la ĉambro okupis ortegita kanapolito, surhavanta molajn kusenojn kaj kovrilon el cervaj feloj. Ĉe ambaŭ flankoj de la kanapolito, je kelka distanco, staris altaj tripiedoj el polurita latuno kun oraj ujoj, kvazaŭ por bruligi incenson. Molaj tapiŝoj kovris ĉi tie kaj tie la blankmarmoran plankon; kaj grandaj, flordesegnaj tapiŝoj pendis de oraj festonoj sur la muroj, ĉirkaŭantaj la liton.

Per rapidaj, avidaj rigardoj Omar esploris la plej okulfrapantajn trajtojn de la ĉambro. Dum kelke da momentoj li staris apud la pordo, ĉarmita de la miriga beleco de la vidaĵo, kaj preskaŭ duonebria de la delikata bonodoro, pleniganta la ejon. Lia koro batis forte, kaj ree superregema sopiro ekposedis lin, ĉion riski pro la virino, kies spirito ŝajne envolvis kaj ensorĉis lin. En la kontraŭa, longa muro vidiĝis du malfermaĵoj, kondukantaj al malpli grandaj ĉambroj. Rapide Omar transiris, por enrigardeti ilin. La unua estis banejo, konstruita el diverskolore emajlitaj brikoj. La akvujo estis rektangula kavaĵo en la mezo de la planko, enirebla per ŝtupareto. Apud la akvujo staris kuŝejo por masaĝado, kelke da kestoj, molaj seĝoj kaj tablo plena de ĉiuspecaj tualetobjektoj.

La alia malfermaĵo estis peze kurtenita. La internaj randoj de la kurtenoj estis kunplektitaj per longa rubando, kies finoj estis sigelitaj, tiel, ke neniu povis eniri la ĉambron, ne tranĉinte la rubandon, aŭ rompinte la sigelon. Omar sciis, ke la tiel fermita kabineto estis antaŭe skriboĉambro de Dusadad, kaj enhavis grandan nombron da dokumentoj, skribitaj sur argilaj tabuletoj aŭ cilindroj. Supozeble ĝi nun estas la skriboĉambro kaj dokumentejo de Zalmuna. Li sin turnis, por foriri, timante, ke li jam restis tro longe. Ne pli frue ol tiam li rimarkis malantaŭ la litokanapo, ĉe unu el la mallongaj muroj, objekton per tukoj kovritan. Konjekteble ĝi estis tablo aŭ granda kesto, surhavanta kelke da ornamaĵoj aŭ kandelingoj. Ĉar li ne volis, ke oni rimarku lian foreston, Omar rapidpaŝe eliris, por aligi sin al la amikaro. Kiam li transiris la koridoron, Ajla flustris al li:

— Ĉu ne vera paradizo, mia sinjoro? Ĝi fariĝos via, se vi volas.

Neniu rimarkis lian foreston, krom Lemuel, kiu kun ŝajne vigla intereso esploris antikvan duonreliefaĵon, enmetitan en la muron super pordo. Zorgeme li notis al si en la memoron la lokon de la ĉambro, el kiu Omar elvenis. Ijob dankis al la domestrino en la nomo de la fremdlandaj gastoj pro ŝia komplezemeco; kaj Hamul komisiis al ŝi salutojn kaj bondezirojn por ŝia sinjorino.

La vizito tiel finiĝis, kaj la viroj eliris en la plenan taglumon. Tuj ili komencis pridiskuti la belan domegon kaj ĝian posedantinon. La opinioj esprimitaj montris la diversecon de la karakteroj de la parolantoj. La unuaj egiptoj entuziasme laŭdis la belegecon kaj la riĉecon de la bieno, kaj fervore eldiris esperon, ke estos donite al ili, antaŭ ol ili reiros en sian hejmlandon, konatiĝi ankaŭ kun la mastrino, pri kies mirinda beleco ili tiel multe aŭdis. Okran, la plej juna el la trio, scivoleme demandis, kial tia bela kaj riĉa sinjorino restis tiel longe senedza.

— Ĉu ne troviĝas en la landoj Araba aŭ Babela, — li demandis, — junaj aventuremaj princoj, kiuj perforte akiros tian kaptindaĵon, se ili ne povas gajni ĝin per amindumado?

Dum Omar kaj Ijob pripensis, kion respondi, Lemuel ekparolis:

— Sendube tre multaj junuloj jam duonfreneziĝis pro amo al Zalmuna, la Belulino; sed Zalmuna ne estas cedema knabino, kiu inspiras aventuran kaptadon. Ia mistera timo detenas ilin.

Tion li diris kun signifoplena rideto kaj facila balancado de la kapo, kvazaŭ li scias pli multe, ol li volas eldiri.

Hamul ree diris, kvazaŭ li ne aŭskultis la interparolon de la aliaj:

— Kia paradizo! Tie mi tre volonte pasigus en paco la reston de mia longa okazojplena vivo kune kun areto da saĝaj, diotimaj viroj, kiuj, same kiel mi, laciĝas de la batalo kontraŭ la malbono en la mondo, kaj sopiras ripozi en la sunbrilo de dia amo.

Ijob respondis, ame rigardante la grandaĝulon: Se la tagoj de mia vivo estus duoble pli multaj, ol ili estas, mia koro ne povus deziri, nek mia imago elpensi pli grandan feliĉon, ho, nobla amiko, ol loĝi ĉi tie en sereneco ĉe via flanko. Sed la Eternulo savis min el mia animabismo por nova vivo aktiva. Mia vivo devas pruvi, ke la Eternulo estas Dio, potenca kaj favorkora, la sola Savonto el ĉiuj mizeroj, el ĉiuj malvirtoj.

Iom senpacience Lemuel diris, tuj kiam Ijob silentis:

— La gustoj de la homo ŝanĝiĝas. Kiu povas antaŭdiri, kion la koro deziros, kiam la kapo estas arĝenteblanka kaj la paŝoj nefortaj? Ripozado kaj revado ĉi tie ne prezentas nun al miaj okuloj allogan bildon. Donu al mi la liberan vivon de komerca vojaĝisto; vizitadon al fremdaj landoj; vidadon al naturaj belaĵoj. Interparolado kun multvojaĝintaj viroj en la vespero ĉirkaŭ tendara fajro allogas min nun pli forte. Per tio mi povas pli bone plenumi la devojn, kiujn ambicio trudas al volonta koro.

Kun bonkora scivolemo Hamul diris:

— La koro naskas ambiciojn. Ĉar mi scias, ke via koro estas nobla, Lemuel, mi deziras scii, kiajn ambiciojn vi en ĝi gastigas.

Gravamiene Lemuel respondis:

— Per ĉiuj fortoj mi bataladas kontraŭ la insidaj penegoj de la Babela pastraro detrui la lastajn restaĵojn de la kredo al la Eternulo, kaj kontraŭ la kruelega ekspluatado de la malriĉuloj. La pastraro kaj la riĉularo en niaj urboj konspiras, por ankoraŭ pli mizerigi la laboristojn: tiuj, por sklavigi iliajn animojn; ĉi tiuj — iliajn korpojn. Belaj palacoj kaj grandaj temploj ne ĝojigas mian koron, ĉar mi ne povas ne memori, ke ili konstruiĝas plejparte de mizeraj sklavoj, loĝantaj mem en domaĉoj. La Eternulo ne trovas plaĉon en konstruaĵoj, kiom ajn belegaj, starigitaj per maldolĉaj ĝemegoj kaj riveroj da larmoj kaj ŝvito de vipopelitaj mizeruloj.

Post kelkmomenta, peza silento, dum kiu la aliaj viroj metiteme pesis la vortojn de Lemuel, Ijob respondis milde, sed kun sentebla embaraso en la spirito:

— Viaj vortoj, ho ve! estas veraj, Lemuel. La koro de la Eternulo doloras pro la suferoj de la subpremitoj. Sed vi scias, ke Dusadad estis bona estro, pagis bonan salajron, kaj bonkore traktadis siajn servantojn.

— Tio estas vero, — vigle respondis la komercisto, — Dusadad alte taksis sian reputacion de noblulo, kaj por konservi ĝin, malavare pagadis, eĉ parade kelkafoje, en la limoj de sia konataro. Mi eĉ ne volas dubi lian bonkorecon; sed li ne esploris la transmontan valon. Mi vidis, pli ol unu fojon, la ŝvitgutojn de la sklavoj de Ŝedad, la konstruisto, kaj aŭdis iliajn ĝemegojn, kiam ili trenegadis trans la montojn de la sudo ĝuste la ŝtonojn, kiujn vi admiris antaŭ unu kaŝbuo. Mi vidis tie homidojn tordiĝi sub vipobatoj, kvazaŭ ili estus obstinaj bestoj; kaj ekflamiĝis mia animo. La ostoj de unu el la malhomaj sklavopelistoj de Ŝedad blankiĝis apud dezerta vojo inter Dedan kaj Uzal.

Ree peza silento regis inter la viroj. La aŭskultintoj ne povis dubi, ke la vortoj de Lemuel estas tute veraj. Ijob kaj Omar bone konis la fervoron de la komercisto pro la subpremitaj klasoj, kaj lian furiozon kontraŭ la ĉiam kreskantaj influo kaj povo de la Babela pastraro. Ili admiris lin pro tiuj noblaj sentoj; sed ili ne partoprenis lian optimismon, nek posedis sufiĉe da energio kaj maltimo, por malkaŝe sin ĵeti, ĉe lia flanko, en la batalon kontraŭ la senskrupula hierarkio kaj la socia sistemo, kiu aprobe permesis la ekspluatadon de la sklavoj kaj malriĉuloj. Ilia temperamento preferis trankvilan, mediteman vivon en kvieta vilaĝo, malproksime de la brumoviĝado en grandaj urboj.

Por ŝanĝi la temon unu el la junaj Egiptoj ekparolis:

— Diru, Omar, ĉu Zalmuna estas tiel belanima, kiel, laŭfame, ŝi estas bela korpe?

Respondante post kelkmomenta medito, Omar penis paroli trankvile kaj senĝene, sed ardo en liaj okuloj kaj kontraŭvola tremeto en la voĉo montris, ke la demando ektuŝis senteman lokon en lia koro. Li diris: