– Przestań! – wykrztusiła, trochę zaniepokojona intensywnością jego spojrzenia.

– Chciałbym, naprawdę, ale nie mogę. Całą noc zastanawiałem się, kogo wybrałaś na moje miejsce. Jak reagowałaś na dotyk jego rąk? Czy kochałaś się z nim tak, jak robiłaś to wczoraj ze mną, czy tylko pozwalałaś się kochać? Gdybyś więc była tak dobra i odpowiedziała na moje pytania, pozwoliłoby to mojej rozgorączkowanej wyobraźni nieco ochłonąć. Graham czy Jorgansson?

– Żaden! Zaczynała tracić panowanie nad sobą. Jak Raf mógł coś takiego pomyśleć?

– Więc co robiłaś? – Uniósł brwi z pogardliwym niedowierzaniem. – Jeździłaś po mieście, szukając kogoś odpowiedniego? A może zrobiłaś to z taksówkarzem?

– Nie! – wyrzuciła z siebie z wściekłością. – Z nikim nie byłam! Pojechałam do Sebel Town House i zostałam tam na noc. Nie sądziłam…

– Co za zbieg okoliczności! – Zaśmiał się chrapliwie.

– Tam właśnie zamieszkał nasz przyjaciel Jorgansson. Umówiliście się w tańcu? Jeżeli tak, muszę pogratulować mu zimnej krwi.

– Z nikim się nie umawiałam! Wciągnęła głęboko powietrze. Czuła ucisk w piersiach, a serce waliło oszalałym rytmem.

– Jasne! Jak mogłem o tym nie pomyśleć! Przecież zdecydowałaś się dopiero po naszym pożegnaniu.

– Odgarnął jej włosy i zaczął pieścić kark. Gładził go delikatnie, nie odrywając szyderczego wzroku od jej ust. – Gdy okazało się, że nie jestem kompletnie ogłupiały na punkcie twoich wdzięków i wykazuję jeszcze własną wolę. Z tego wynika, że Jorgansson nie wiedział o niczym, dopóki nie dotarł do hotelu.

Nie słuchał jej, nigdy jej nie słuchał!

Spróbowała jeszcze raz, głosem drżącym z oburzenia.

– Raf, już ci mówiłam…

– Od czego zaczął, Taniu? Od piersi? – Cofnął dłoń spod jej włosów i pogładził szczyty piersi. – Lubisz to, prawda? Zawsze lubiłaś.

Zatopił wzrok w jej oczach czekając, aż pojawi się w nich zdradziecka mgła rozkoszy.

Nie potrafiła zapanować nad podnieceniem. Oczy błysnęły mu triumfalnie. Poczuła skurcz bólu.

– Nie, Raf – błagała. – Nie tak.

– Masz rację. – Celowo nadał jej słowom opaczne znaczenie. – Lepiej bez ubrania, prawda?

Była zbyt otępiała, by odpowiedzieć. Chciała tylko zakończyć tę obrzydliwą scenę, przytulić się do niego i zapomnieć o wszystkim.

Przesunął dłonie na skraj dekoltu. W jego oczach płonęło okrucieństwo. Zacisnął palce na jedwabiu i szarpnął dziko, rozdzierając suknię aż do pasa.

– I tak mi się nie podobała – oświadczył sucho. Spojrzał na jej nagie ciało i jęknął.

Stała przed nim obezwładniona szokiem. Nie poruszyła się nawet, kiedy zsunął z ramion strzępy sukni i nakrył dłońmi nagie piersi.

– Jaka ty jesteś piękna! – wyszeptał zdławionym głosem. – Nie mogę nawet winić go za to, że chciał cię posiadać, dotykać…

Przesunął dłońmi po jej ciele, ogarniając ją całą. Uderzyła go w twarz.

Nie zauważyła nawet, kiedy uniosła rękę, dopiero piekący ból we wnętrzu dłoni uświadomił jej, co zrobiła. Patrzyła błędnym wzrokiem, jak biały odcisk dłoni na jego policzku napływa krwią.

– Nie dotykaj mnie! – Z trudem łapała powietrze. – Nigdy więcej!

Z gardła Rafa wydarł się jakiś dziwny, na wpół zwierzęcy pomruk. Oczy płonęły mu dziko.

Wyciągnął ręce, oderwał ją od barierki i przerzuciwszy sobie przez ramię, ruszył po schodach. Tania kopała, biła go pięściami po plecach, ale Raf nie zwracał na to najmniejszej uwagi.

– Nie dotykać cię! – Usłyszała jego świszczący głos. – Ty mała dziwko! Nie dotykać cię! Wczoraj nie miałaś nic przeciwko temu, ale ponieważ nie zaspokoiłem twoich fanaberii, zmieniłaś moje życie w piekło. Pozwoliłaś dotknąć się innemu mężczyźnie…

Kopnięciem otworzył drzwi sypialni i rzucił ją na łóżko. Unieruchomił ją, klękając na strzępach sukni, i zdarł z siebie koszulę.

– Jesteś dziwką! Najpierw pozwalasz obmacywać się każdemu facetowi, który ma na to ochotę, a potem mówisz mi, że ja nie mam prawa cię dotknąć! Przekonasz się, jakie mam prawa!

Rozpiął spodnie.

– Nie waż się ruszyć! – ostrzegł ją, podnosząc się z łóżka, żeby je zrzucić. – Nie dotykać cię! Dotknę cię tak, że zapamiętasz to do końca życia. A kiedy skończę, nie będziesz miała żadnych wątpliwości, czyją jesteś własnością. Jesteś moja!

Tania nie poruszyła się. Nie ze strachu. Sparaliżował ją widok rozsierdzonego Rafa. Rafa, pozbawionego kontroli nad sytuacją.

W końcu udało jej się zedrzeć z jego twarzy maskę. Spędzi} całą noc, torturując się wizją jej ciała spoczywającego w ramionach innego mężczyzny. To odkrycie wstrząsnęło nią do głębi. A teraz stracił panowanie nad sobą.

Powinna się bać, ale nie czuła żadnego niepokoju. Pragnęła go, po prostu. Takiego, jaki był w tej chwili, pozbawionego wszelkiej kontroli. Wiedziała, że on także drży z pragnienia zawładnięcia jej ciałem w sposób, który na zawsze zapamięta. Czytała to w jego oczach, w twarzy, w pulsujących podnieceniem udach, kiedy klękał na łóżku i owijał jej nogi wokół siebie.

– Jesteś moja! Moja! – W jego głosie brzmiała niemal zwierzęca radość posiadania.

Tania dała się ponieść uczuciu dzikiego triumfu. Tak, była jego, ale w zupełnie innym sensie, niż to sobie wyobrażał.

Koniec z zimnym, wyuczonym do perfekcji seksem, koniec z umiejętnie dawkowaną rozkoszą! Tym razem Raf nie dbał o zaspokojenie jej potrzeb, tym razem ją zgwałcił.

Zawładnął nią jak dzikie zwierzę zazdrosne o rywala, a ona rozkoszowała się każdą chwilą jego szału. Raf, pozbawiony kontroli nad sytuacją…!

Było jej wszystko jedno, co z nią zrobi, w jaki sposób wykorzysta jej ciało. Tym razem był naprawdę wyłącznie jej. Nie myślał o pracy, nie myślał o niczym. Zatracił się w niej bez reszty.

Miała wrażenie, że zlewają się w jedno, pulsujące wspólnym rytmem ciało, wchłaniają się nawzajem z siłą, która kruszy, rozciera na miazgę wszystko inne. I wiedziała, że tym razem on także jest szalony, że nie istnieje nic poza nią.

Osiągając rozkosz wykrzyknął z rozpaczą jej imię i poczuła, że jej ciało rozpływa się, miesza z jego ciałem w akcie samounicestwienia. Kochała go i czuła, że on ją kocha.

Ale burza ucichła i zrozumiała, że to było złudzenie. Raf jej nie kochał.

Leżała bezwładna, niezdolna do najmniejszego ruchu, niema. Czekała, by wziął ją w ramiona.

Przytul mnie, Raf, błagała w myślach. Przytul mnie mocno.

Jednak on odsunął się i w jego oczach zobaczyła błysk obłędnego przerażenia. Twarz wykrzywił mu bolesny grymas. Wycofał się z niej z delikatnością, za którą kryło się poczucie winy i pogarda dla samego siebie.

Wiedziała, że nienawidzi siebie w tej chwili za to, co zrobił, za to, że dał się ponieść emocjom i stracił panowanie nad sobą. Siedział na skraju łóżka z twarzą ukrytą w dłoniach. Nie był to już nieugięty, twardy Raf. Po raz pierwszy wyglądał na bezbronnego, słabego człowieka.

Chciała powiedzieć mu, że to nie ma znaczenia, że chce, żeby był sobą, że nie spała z innym mężczyzną i że go kocha. Ale nim zdążyła otworzyć usta, on otrząsnął się z przygnębienia. Wyprostował ramiona, jakby na znak, że jest gotów przyjąć na siebie ciężar życia. Nieugięty Raf. Podszedł do szafy, wyjął czystą koszulę i ruszył w stronę łazienki… jak maszyna wykonująca rutynowe czynności.

Zamknął za sobą drzwi, znów wyrzucając ją poza nawias swego życia.

Przeniosła się wolno na swoją połowę łóżka i odwróciła plecami do łazienki. Łzy wypełniły jej oczy i spłynęły po policzkach. Nie próbowała ich ocierać. Wiedziała, co on teraz robi. Zmywa ją z siebie. Pucuje się, bo idzie do pracy. Jak zwykle.

Ich życie nigdy się nie zmieni. Chociaż nie, zmieni się. W przyszłości Raf będzie lepiej panował nad sobą, będzie nie do złamania.

W głowie czuła bolesną pustkę. Łzy płynęły jej po twarzy, ale był to bezgłośny płacz. Płakała w głębi duszy.

Wiedziała, że Raf wyszedł z łazienki i stoi przy łóżku, przyglądając się jej skulonej postaci. Trwało to całe wieki. W końcu usiadł i pogłaskał ją delikatnie po włosach.

– Zraniłem cię, Taniu? – zapytał nieswoim głosem. Tak. Serce mi pęka, pomyślała. W gardle czuła dławiący ją supeł.

– Nie. Dalej głaskał ją po głowie, ale nie poruszyła się.

– Przykro mi – powiedział z bólem.

– Naprawdę myślałeś, że oddałam się wczoraj innemu mężczyźnie?

Głos miała martwy.

Zapadło milczenie. Raf cofnął rękę.

– Rzeczywiście przyszło mi to do głowy.

– Nie zrobiłam tego – powiedziała beznamiętnie. Mógł uwierzyć albo nie, było jej wszystko jedno.

– Taniu… – Usłyszała ból w jego głosie, a potem ciężkie westchnienie. Dotknął ostrożnie jej ramienia. – Co mogę zrobić?

– Idź do pracy, Raf. To wszystko, co możesz zrobić – powiedziała z rezygnacją.

Głaskał ją machinalnie po ramieniu, zastanawiając się – iść, czy nie iść? W końcu chwycił ją za ramię i odwrócił na plecy. Nie stawiała oporu. Nie miała na to sił ani ochoty. Jeżeli chciał na nią patrzeć, niech patrzy, już po raz ostatni.

Przestała płakać, ale ślady łez na policzkach świadczyły o niedawnym ataku rozpaczy. Spojrzała na niego pustym wzrokiem. Było jej wszystko jedno, jak wygląda, niczego już od niego nie chciała.

Patrzył na nią dziwnie, jakby miał przed sobą zupełnie obcą kobietę, niepodobną do tej, z którą się ożenił.

Rozumiała go.

Niewierna żona była kimś zupełnie innym od nietkniętej dziewicy. W końcu odwrócił wzrok.

On też się zmienił, wyglądał na starszego. Twarz miał pooraną zmarszczkami, których nie widziała nigdy przedtem.

To pewnie ze zmęczenia, pomyślała.

– Chyba będzie lepiej, jeżeli zostanę w domu – odezwał się.

Odwróciła głowę. Nie potrzebowała jego litości. Nie wiedziała, co skłoniło go do wypowiedzenia tych słów, i było jej to obojętne. Ucisk w piersiach zelżał, ale nadal czuła, że przygniata ją ciężar. Serce uderzało zwolnionym, jakby niechętnym rytmem.

– Chcę zostać sama. Muszę pomyśleć – powiedziała.