Lisa Jackson - Szept

Świetnie, pomyślała Miranda. Tylko tego brakowało.

Chwyciła walizeczkę i torebkę, zatrzasnęła samochód i nacisnęła guzik zamykający drzwi garażu. Nie miało to żadnego znaczenia. Zanim weszła na piąty stopień schodów i dotarła na poziomu salonu, był już przy wejściu i dzwonił do drzwi.

– Uparty sukinsyn – powiedziała, rzucając neseser i torebkę na krzesło w kuchni. Wyszła na korytarz i otworzyła.

– O co chodzi?

– Musimy porozmawiać.

– Nie ma o czym. Poważnie uniósł czarne brwi.

– Chyba jest o czym.

– Powiedziałam panu wszystko, co miałam do powiedzenia, kiedy spotkaliśmy się w domu mojego ojca. Nie wiem, skąd u niego to obsesyjne podejrzenie, że któraś z nas ma coś wspólnego ze śmiercią Harleya Taggerta.

– Stąd, że sam przystopował śledztwo i wie, że Kane Moran nie spocznie, póki nie dowie się prawdy.

– Prawda jest taka, że wjechałyśmy do jeziora, a…

– A ja podejrzewam, że pani chciałaby się dowiedzieć, co się stało z Hunterem Rileyem.

Kolana się pod nią ugięły.

– Z Hunterem?

– Pani była z nim blisko związana.

Nagle cofnęła się o szesnaście lat i znów była osiemnastolatką biegającą po plaży i trzymającą za rękę Huntera, kochającą się z nim w starej chacie aż do późnych godzin nocnych. Serce o mało jej nie pękło.

– Hunter… Hunter był moim przyjacielem.

– Porzucił panią.

– Znalazł pracę w Kanadzie.

– Czyżby? – Nawet nie mrugnął szarymi, nieugiętymi oczami. Jego usta się zacisnęły. – Nigdy tam nie dotarł.

Oparła się o ścianę, żeby nie upaść.

– Ale Weston Taggert mi powiedział… Pokazał mi dokumenty.

– I pani mu uwierzyła? – Styles włożył ręce do kieszeni dżinsów. – Z tego, co wiem, nie było wielkiej miłości pomiędzy pani rodziną a Taggertami.

– To jest akurat prawda – przyznała ledwie dosłyszalnym głosem. Co on sugeruje? Że Hunter ją okłamał? Że wszystkich okłamywał?

Że uciekł, bo była w ciąży? Otwarła się stara rana w sercu, jak gdyby ktoś ją przed chwilą dźgnął sztyletem. O mało nie osunęła się na kolana.

– Pomijając pani siostrę, Claire, która była zaręczona z Harleyem.

– Ale zerwała z nim tamtej nocy – powiedziała Miranda, usiłując dojść do siebie. Nie mogła dać się pokonać Denverowi Stylesowi, nie mogła dopuścić, żeby odnalazł szczelinę w zbroi, którą stanowiło jej alibi.

– To prawda. – Jego spojrzenie przesunęło się za nią, w głąb domu. – Może mnie pani zaprosi do środka? – zaproponował. – Myślę, że mamy wiele rzeczy do omówienia.

Tessa wróciła. Wyglądała lepiej niż wtedy, kiedy Weston ją widział ostatni raz. Drżącymi rękami zapalił papierosa i wyszedł na taras, gdzie Kendall wyznaczyła mu miejsce do palenia. Nie wiedział, dlaczego jeszcze wytrzymuje z żoną. Może dlatego, że jest kobietą z klasą? Może dlatego, że gdyby zaczął robić szum wokół rozwodu, ograbiłaby go do ostatniego centa? A może tylko dlatego, że przymyka oko na jego małe flirty. Jest dla niego niczym, tylko lojalną żoną.

Przechylił się przez balustradę i wyjrzał na morze. Trawler rybacki powoli przesuwał się równolegle do linii horyzontu. Kilka rozproszonych obłoków niedbale przysłaniało słońce. Z ogromnego domu na wzgórzu roztaczał się widok na całe miasteczko Chinook. Czuł się tam jak król.

Ten dom był pomysłem Kendall. Szkło, drewno cedrowe, cegły i dachówki – wszystko to ustawione na nierównym planie dopasowanym do linii skały połyskiwało w świetle zachodzącego słońca. To był największy i najbardziej okazały dom na północnym wybrzeżu. Zaspokajał jego pasję budowania własnego imperium. Nie satysfakcjonowało go przejęcie od ojca zarządu firmy. Nie, od samego początku postawił na ekspansję. Od tego czasu na wybrzeżu pojawiły się trzy dodatkowe ośrodki wypoczynkowe, kasyno na południowym terytorium Indian i dwa nowe tartaki na północy stanu Washington. I za każdym razem, kiedy sprzątał Dutchowi sprzed nosa kolejną piędź ziemi, za każdym razem, kiedy na nowym budynku lub inwestycji pojawiało się logo Taggert Industries albo kiedy słyszał, że interesy Dutcha gorzej idą, odczuwał chwilową satysfakcję. Dobrze ci tak, stary capie. Dostało ci się za to, że pieprzyłeś się z moją matką.

– Wcześnie wróciłeś. – Głos Kendall zaskoczył go. Obrócił się i zobaczył, że swoim zwyczajem balansuje tacą z dzbanem z martini i dwoma kieliszkami. Postawiła tacę na stole pod wielkim parasolem i nalała koktajl do obu kieliszków.

– Dziś wieczorem jestem umówiony.

– Tutaj? – Kendall była zaskoczona.

– Nie. – Nigdy nie rozmawiał z nią o interesach, a ona nigdy nie pytała o nie. To była ich niepisana umowa.

– Paige zamierzała wpaść.

Na myśl o siostrze zebrało mu się na wymioty. Nadal była żałosną, grubą, wścibską dziwką. I nienawidziła go. Nigdy nie ukrywała tej animozji. Weston zacisnął zęby, kiedy brał kieliszek ze smukłych palców Kendall. Była piękną kobietą o blond włosach i wielkich niebieskich oczach. Trzymała linię, nie przytyła nawet o kilogram przez wszystkie lata ich małżeństwa. Dbała o siebie i ubierała się z gustem. Nawet po narodzinach Stephanie Kendall uważała i szybko zrzuciła te kilka kilogramów, które jej przybyło. Nie chciała karmić piersią, żeby nadal mieć jędrny biust, i ćwiczyła z osobistym trenerem, żeby wrócić do wymiarów sprzed ciąży. Nie mógł narzekać. Tylko że była okropnie nudna.

W odróżnieniu od sióstr Holland.

– Czy Paige nie opiekuje się tatą?

– Nie dziś wieczorem. Pielęgniarka już jest na miejscu. Więc pomyślałam, że moglibyśmy urządzić wspólne grillowanie i obejrzeć jakiś film. – Szczupłe palce Kendall zacisnęły się na jego nadgarstku. – Daj spokój, Weston. Ostatnio rzadko widujesz się ze Stephanie.

Poczuł wyrzuty sumienia. Nie miał wątpliwości co do tego, że ma niezwykłą córkę. Pomijając fakt, że gdyby Harley żył, podrzuciłby mu własne dziecko, bo plan usidlenia Harleya powiódł się aż za dobrze – Kendall zaszła w ciążę – Weston kochał Stephanie. Bardziej niż wszystko w świecie. Powinien był zbić Kendall, kiedy mu powiedziała, że jest w ciąży i że w związku ze śmiercią Harleya na niego spada obowiązek ojcostwa. Powinien był nalegać, żeby usunęła ciążę, powiedzieć jej, żeby się od niego odczepiła. Ale tego nie zrobił. I była to jedna z tych nielicznych rzeczy, których nie żałował. Problem polegał na tym, że Kendall wykorzystywała to do swoich celów.

– Jutro się spotkam ze Steph. Pojedziemy poszukać dla niej samochodu – zaproponował.

Kendall roześmiała się.

– Ma dopiero piętnaście lat.

– Wkrótce skończy szesnaście. – Zgasił papierosa i upił łyk z kieliszka. Drink zawsze był doskonale przyrządzony. Kendall przykładała do tego wielką wagę. Chyba powinien ją kochać, ale doszedł do wniosku, że nie jest do tego zdolny. Poza tym miłość i inne romantyczne uczucia są przeznaczone dla idealistów. Weston twardo stąpał po ziemi.

– Ale…

– Żadnych ale, kochanie – ostrzegł i natychmiast zamknęła usta. W czasie trwania ich związku kilka razy potraktował ją nieco ostrzej – kilka niewinnych uderzeń po pośladkach czy po twarzy, kiedy mu się sprzeciwiała. Potem, kiedy była skruszona i skłonna mu udowodnić swoją miłość, wymyślał dla niej specjalne manewry seksualne, żeby mogła mu pokazać, jak wysoko ceni sobie status pani Taggertowej.

Zawsze była gotowa go zadowolić. To naprawdę dziwne. Kiedyś miał ją za chłodną jak lód, a jej futerko za suche i niedostępne. Przekonał się, że jest inaczej. Kiedy uświadomiła sobie, że to jest jej waluta i przepustka do rodzinnego pałacu Taggertów, stała się gorącą maszynką do seksu, ochoczo oddającą przysługi. Nic dziwnego, że ten mięczak Harley nigdy do końca nie umiał z nią zerwać.

– Tylko nie zawiedź jutro Stephanie – powiedziała i trącili się kieliszkami.

– Nie zawiodę. Obiecuję. – Ale to jutro. Najpierw musi przeżyć resztę dzisiejszego wieczoru. Umówił się z Denverem Stylesem, żeby złożyć nowemu pracownikowi Dutcha propozycję nie do odrzucenia.

Powoli popijał martini i uśmiechał się do siebie.

Więc pani w ogóle nie otrzymywała korespondencji od Rileya. Żadnych telefonów. Nic. – Denver siedział na jednym z plecionych krzeseł ustawionych wokół małego kuchennego stołu. Rozsiadł się wygodnie, zaczepiając obcasem buta o nóżkę drugiego krzesła. Przez cały czas wpatrywał się w nią przenikliwym orlim wzrokiem, który niczego nie przeoczył, i skłaniał jej wzrok do odwrotu. Ale się nie poddawała. Patrzyła w twarz mordercom, gwałcicielom, dręczycielom żon i ciężko pracowała, żeby ich wsadzać za kratki. Pozostawała niewzruszona wobec pierwszoligowych adwokatów obrony, a nawet przeżyła napaść z nożem, która miała być krwawą zemstą Ronniego Kluga. Styles potrafi upokarzać, ale nie może jej przeniknąć.

– Nie miałam wiadomości od Huntera. Żadnych listów ani telefonów. Nic.

Promienie słońca obficie wpadały przez okno, grzejąc plecy Mirandy. Obok kosza z owocami leżała otwarta gazeta „Metro” – część dzisiejszego „Głosu Oregonu”. Znoszona skórzana kurtka Stylesa niedbale przewieszona przez oparcie innego krzesła wyglądała tak, jak gdyby tam od zawsze było jej miejsce.

Kawa, na którą żadne z nich nie miało ochoty, stygła w ceramicznych kubkach, rozsiewając przyjemny aromat.

– Nie sądziła pani, że to dziwne?

– Owszem, ale… Tłumaczyłam to oskarżeniami, które miały być wniesione przeciwko niemu…

– Gwałt i kradzież samochodu? – spytał. Najwyraźniej odrobił pracę domową.

– Właśnie.

– Nikt nigdy nie wytoczył żadnych oskarżeń.

– Wiem, ale myślałam, że skoro wyjechał za granicę…

– Nie wie pani, że istnieje coś takiego jak procedura ekstradycji? Oczywiście, że wie. Teraz. Ale wtedy była o wiele młodsza, gorzej znała prawo. Poza tym czuła się zraniona, dotknięta tym, że Hunter ją zdradzał z inną dziewczyną. To, że nigdy się z nianie skontaktował, skłaniało, żeby przymknąć oczy i odwrócić głowę, uwierzyć w najgorsze. Zresztą wtedy to się już nie liczyło. Naprawdę. Dziecka już nie było.