– Każdy by tak reagował. – Piwne oczy wytrzymały jej wzrok, a Sam zauważyła, że są też trochę zielone.

– Chodź – powiedział i wyjął korkociąg zza jej paska. – Zapomnij¬my o tym na chwi lę. – W sunął palce w jej dłoń, drugą ręką chwycił bu¬telkę i poprowadził ją do salonu.

– Poczekaj… dokąd idziesz? – zapytała.

– Zobaczysz. Potrzymaj to. – Podał jej wino i kieliszki. Otworzył szklane drzwi i wyprowadził ją do ogrodu.

Światło księżyca odbijało się w ciemnych wodach jeziora i rzucało srebrną poświatę na trawę, krzaki, drzewa i maszty łodzi Tya. Nie zapar¬kował samochodu na podjeździe i Sam pomyślała, że przyszedł piecho¬tą. W rzeczywistości przypłynął łodzią.

– Poczekaj chwileczkę. Co ci chodzi po głowie? – zapytała, kiedy znów wziął ją za rękę i pociągnął w stronę pomostu.

– Obiecałaś, że może kiedyś ze mną popłyniesz, pamiętasz? – po¬wiedział i przyspieszył kroku. Bosa Sam prawie biegła, próbując za nim nadążyć. – Pora na spełnienie obietnicy.

"Świetlisty anioł" wyłonił się przed nimi:

– Uważam, że jesteś zwariowany.

– Nie wątpię, że to profesjonalna opinia – rzekł, kiedy dotarli na pomost i pomógł jej wejść na pokład.

– Słusznie. – Robili coś szalonego, ajednocześnie wspaniałego. Przy¬cisnęła kieliszki i butelkę do piersi, a Ty odwiązał cumę, uruchomił sil¬nik, zapalił światła i odbił od pomostu~.Na głębszej wodzie zaczął sta¬wiać żagle.

– Czy to jest zgodne z prawem? – zapytała, kiedy żagle zaczęły ko¬łysać się na wietrze. Łódź płynęła wolno i po chwili widać było tylko kilka ciepłych i jasnych świateł w oknach domów.

– Co? Co ma być zgodne z prawem?

– Żeglowanie w nocy.

– Nie wiem, ale jeśli jest zabronione, to niesłusznie.

Stanęła obok niego przy sterze. Łagodny wiatr rozwiewał jej włosy, kiedy dziób łodzi pruł wodę. Po tylu samotnych nocach, pełnych zmar¬twień i napięcia, poczuła się teraz radosna i wolna. Gwiazdy świeciły jasnym światłem na czarnym niebie, a wody jeziora ciągnęły się aż po horyzont. Ty kręcił sterem tak, by żagle złapały wiatr. Bom poruszał się cały czas, kiedy Ty wybierał i luzował szoty.

– Czy tak właśnie żyjesz? – zapytała, kiedy skręcił z wiatrem.

– Co masz na myśli?

– Życie bez żadnych zasad.

– Może mam swoje własne.

– Unikasz odpowiedzi.

– Może.

Zakręcił kołem i łódź zmieniła kurs, a w powietrzu uniosła się wod¬na mgiełka. Sam o mało nie straciła równowagi.

Jego koszula powiewała na wietrze i Sam przypomniała sobie noc, kiedy wydawało jej się, że Ty ptywał w pobliżu jej domu i ją podglądał.

Wpłynął do ciemnej zatoki, rzucił kotwicę i zrzucił żagle. Gwiazdy migotały, księżyc świecił niebieskim, bladym światłem, a Sam uświado¬miła sobie, że sązupełnie sami. Mężczyzna i kobieta – właściwie zupeł¬nie sobie obcy.

Nikt nie wie, że tu jesteś. Nikt nie wie, że jesteś z Tyem.

Przez szum wiatru, od brzegu dobiegło ją pohukiwanie sowy. – Może powiniene~ opowiedzieć mi o sobie – zaproponowała.

– Żeby zanudzić cię na śmierć?

– Obiecuję nie ziewać.

– Słowo?

– Słowo skauta – powiedziała i uniosła dwa palce, a wiatr rozwiał jej włosy.

– Dobrze, skautko -zachichotał. -Jakjuż mówiłem, to długa i nudna historia:

– Coś mi mówi, że nie jesteś w stanie niczym mnie zanudzić. Zaśmiał się, aż echo rozeszło się po wodzie.

– Chcesz, żebym otworzył się przed tobą, a wtedy poddasz mnie psychoanalizie.

– Nie ma mowy. Na dzisiaj mam już dość. – Sam oparła się o maszt. ¬Teraz twoja kolej. Wiesz o mnie bardzo dużo, może nawet więcej, nit powinieneś. Pora wyrównać rachunki.

– I mam to zrobić, obnażając przed tobą moje tajemnice – powiędział i pociągnął łyk z kieliszka, nie spuszczając z niej badawczego wzroku.

– Właśnie. Opowiadaj – przynagliła go i chwytając się jedną ręką bomu, pochyliła się ku niemu. – Chcę poznać twoje największe, naj¬ciemniejsze tajemnice.

– To jak wyzwanie.

– Dziecinna zabawa – stwierdziła i opowiedziała mu o tym, że kiedy miała czternaście lat razem z Peterem i kilkoma kolegami kręcili za¬paloną latarką i ten, na kogo wypadło, musiał albo wyznać jakąś głębo¬ką tajemnicę albo sprostać wyzwaniu ze strony innych graczy i zrobić coś obrzydliwego, co dla niego wymyślili. – Coś w tym rodzaju – doda¬ła. – No, dawaj. – Pokręciła kieliszkiem pod światło.

– Wolę podjąć wyzwanie.

– Nie możesz.

– Oczywiście, że mogę. – Wytrzymał jej wzrok. – Wybieram wyzwanie.

Poczuła delikatny dreszcz oczekiwania, a woda z pluskiem odbijała się od burt żaglówki.

– Rzuć mi wyzwanie. Wolę to od opowiadania prawdziwej historii. Mimo ciemności dostrzegła jego wyzywające spojrzenie i nie zwra¬cając uwagi na to, że rozsądek podpowiadał jej, że popełnia kolosalny błąd, wypiła łyk wina i powiedziała:

– Zgoda. Wyzywam cię, żebyś powiedział mi prawdę.

– Uh-uh-uh. Oszukujesz. Tracisz kolejkę. – Dopił wino i podszedł bliżej, a czubki jego butów dotykały jej bosych stóp.

– Poczekaj chwilę, nie tak się w to gra – zaprotestowała, kiedy po¬czuła, jak obejmuje ją w pasie. – Nie mogę stracić kolejki.

– To moja łódź i ja dyktuję warunki – powiedział. Przez bawełnianą bluzkę poczuła, jak przesuwał dłoń na jej plecy. Poczuła ciepło i zabra¬kło jej powietrza. Był zbyt blisko niej, ajego dotyk był zbyt zmysłowy. Znalazła się na środku ogromnego jeziora i nikt nie wiedział, że tu jest. A jednak nie umiała mu się oprzeć. – A ja grałem w to tak – wyszeptał, a jego usta znalazły się tuż przy jej uchu. – Więc powiedz mi Samanto: wolisz prawdę czy wyzwanie?

– Nie… nie wiem. – Serce biło jej szybko, a ciało płonęło.

– Jasne, że wiesz.

Przełknęła z trudem i poczuła, że wino uderzyło jej do głowy.

– Dobra, rzucaj wyzwanie.

– Pocałuj mnie.

O Boże. Ramię wokół niej zacieśniło uścisk,i Ty przyciągnął ją bli¬żej do siebie. Łódka zakołysała się, a maszty zaskrzypiały.

– Właśnie tak. Całuj mnie – zażądał i poczuła na szyi jego ciepły oddech. – I nie przestawaj.

– Nigdy? – Pot wystąpił jej na czoło.

– Dopiero, kiedy ci powiem.

– No, nie wiem. To może być niebezpieczne.

– Oczywiście – obiecał. – Liczę na to. – Jego usta były tak blisko, że dotykał jej włosów. Poczuła miękkość w kolanach.

– Ale

– Ciii Żadnych pytań. Powiedziałem, że cię wyzywam i tyle.- Ręka na jej plecach drgnęła i pociągnęła ją mocno do przodu. Udami dotknęłajego ud i poczułajego erekcję, napierającąmocno najej brzuch.

Oblizała wargi i Ty zauważył ten ruch. Mimo że ich usta jeszcze się nie dotknęły, wiedziała, że za chwilę zrobi to, o co ją prosił.

– No, Sam – zachęcił ją. – Wyzywam cię na pocałunek.

Woda plusnęła, wiatr zaszumiał, a Sam poczuła, jak wypełnia ją po¬żądanie. Pochy liła się do przodu. Zamknęła oczy, zacisnęła palce na jego szyi i przycisnęła wargi do jego warg. Rozchyliła usta, a on mruknął zadowolony, przylgnął do niej jeszcze mocniej i objął jej uda swoimi. Szwy jej spódnicy napięły się, ajego język wsunął się głębiej do jej ust.

Był twardy i gorący, a gdy zaczął ją całować, wszystkie mięśnie jego ciała naprężyły się.

Nie rób tego, Sam. Nie posuwaj się tak daleko… Nie znasz go… Znalazł wygięcie jej szyi i chwycił skórę ustami.

Sam pulsowała w środku, pragnęła go i zorientowała się, że Ty roz¬pina guziki bluzki. Powietr~e owiało jej nagą skórę. Poczuła dotyk jego ust i zębów na piersi i rąk, które wsunął.za pasek spódnicy, i zrozumiała, że poznaje ją, muskając jej skórę ciepłymi koniuszkami palców.

Rzuciła się na niego i zdarła z niego koszulę. Potem ręką sięgnęła w dół, do rozporka, i wtedy on pociągnął ją na pokład. Oddychał ciężko, a ona czuła jego dłonie i usta na całym ćiele i już nie mogła się po¬wstrzymać.

Przez głowę przebiegła jej myśl, że może to jej prześladowca, ale po chwili uleciała, zniknęła gdzieś w zapachu piżma, w słonym smaku jego skóry. Dotykał jej wszędzie, rozbierał, badał, pieścił, odnajdywał punkty erogenne na jej ciele, o których istnieniu sama nie miała poję¬cIa.

– Pragniesz mnie – powiedział, kiedy palce Sam przesunęły się po stalowych mięśniach jego ramion.

– Nie – odparła z trudem, a Ty rozpiął jej stanik i zsunął ramiączka. – To ty pragniesz mnie.

– Mmmm. – Pocałował jej pierś, drażniąc ustami sutek. 'Przekręcił się i pot pokrył jej skórę. – Chcesz mnie.

– Nie…

– Tak. – Pochylił głowę i pocałował drugi sutek. Tym razem szarpnął mocniej. Wygięła plecy w łuk i poczuła, że robi się wilgotna.

Poruszyła się pod nim, rozgrzana i głodna. Zamknęła oczy, pragnęła go aż do bólu.

– Tak już lepiej – wyszeptał i sięgnął jedną dłonią do jej łydki.

– O Boże – jęknęła, a Ty pocałował ją w brzuch, a palcami pieścił skórę nogi, przesuwał się coraz wyżej, ponad kolano, pod spódnicę, pod¬czas gdy językiem dotykał jej pępka. Nie mogła oddychać, tylko wygi¬nała się, czekała na to, co będzie dalej.

– Odpręż się, Samanto – wyszeptał i zębami pociągnął za pasek spódnicy.

Była taka gorąca… taka rozpalona… Ty przesunął dłoń jeszcze wyżej i czubkami palców gładził jej uda. Poczuła suchość w ustach i poru¬szyła się pod nim niespokojnie.

– Odpręż się. Jestem przy tobie – szepnął, a gdy mówił, oddechem muskał jej skórę. Odsunął elastyczny pasek fig i sięgnął palcami do jej ciepłego wnętrza.

– Och – wyszeptała i zanurzyła dłonie w jego włosach. – Och, Ty.

– Tak, Samanto.

Poruszyła się wraz z nim, uniosła biodra i głośno chwytała powie¬trze.

Podniósł głowę i sięgnął do jej ust, całując ją mocno, a jego pałce zaczęły poruszać się coraz szybciej, głębiej i mocniej.

– Nie sądzę, żeby… ja… ja…

N ie mogła oddychać, przestała myśleć, pragnęła więcej… dużo więcej.

– Ty… O Boże… Ty…

Poruszała się rytmicznie, całowała go, przytulała się do niego, palca¬mi wbijając się w jego nagie plecy. Pierwszy spazm przyszedł szybko, jak nagła eksplozja. Zadrżała, ale on nie przestawał, nie pozwalając jej odetchnąć.