Inne dziecko pewnie powiedziałoby, że tak, ale Teddy o ilorazie inteligencji prawie sto siedemdziesiąt uznał, że musi to sobie przemyśleć i poukładać w głowie.

– Możemy iść po King Konga? – poprosił.


W piękny majowy dzień nadszedł czas na uroczystość pod Statuą Wolności. Na błękitnym niebie leniwie uganiały się mewy. Zazwyczaj uwijało się tu mnóstwo turystów, ale tego dnia, ze względu na uroczystość zaprzysiężenia nowych, sławnych obywateli przez samego prezydenta, zamknięto Statuę dla zwiedzających.

Francesca, w pistacjowej sukni i beżowym żakiecie z chińskiego jedwabiu, siedziała wśród innych nowo upieczonych obywateli amerykańskich, a prezydent przemawiał.

– Dzisiaj świętujemy wszyscy razem, bogaci i biedni, biali i czarni. Jesteśmy innych wyznań, mamy różne poglądy, ale wszyscy chylimy czoło przedpotęgą wolności, my, wszyscy równi, wszyscy wpatrzeni w jej płomień…

Francesca myślała, że pęknie z dumy. Każdy uczestnik ceremonii mógł zaprosić dwudziestu gości. Z czułością spojrzała na swoich i uderzyło ją, że stanowią miniaturowy przekrój społeczeństwa.

Dallie z amerykańską flagą w klapie siedział między panną Sybil a Holly Grace. Teddy przycupnął między nimi. Naomi szeptała coś mężowi do ucha. Pewnie się martwiła o córeczkę, bo po raz pierwszy rozstała się z malutką na całe pół dnia. I Naomi, i jej mąż mieli na rękawach czarne opaski na znak protestu przeciwko apartheidowi. Nathan Hurd usiadł koło Skeeta Coopera – bardzo ciekawe połączenie, zdaniem Franceski. Za Skeetem aż do końca ławy zajmowały miejsca młode dziewczyny, białe i czarne, niektóre z ostrym makijażem, wszystkie pełne nadziei i wiary w przyszłość. To jej uciekinierki. Wzruszyło ją, że tyle ich zechciało przyjść na uroczystość. Nawet Stefan dzwonił rano z gratulacjami. Ucieszyła się, słysząc, że spotyka się z piękną młodą wdową po włoskim przemysłowcu. Tylko Geny nie przyjął zaproszenia i Francesce było przykro z tego powodu. Czyżby nadal się na nią gniewał, że po raz kolejny nie zaprosiła go do programu?

Dallie przechwycił jej wzrok i uśmiechnął się, żeby wiedziała, jak bardzo ją kocha. Mimo powierzchownych różnic pasowali do siebie jak dwie połówki jabłka.

Teddy tulił się do Holly Grace, nie do ojca, ale Francesca wiedziała, że to się wkrótce zmieni. Nie chciała teraz myśleć o problemach. Za tydzień będzie żoną Dalliego…

Prezydent zmierzał do końca:

– Ameryka to kraj wielkich szans, ojczyzna inicjatywy… Powitajmy w naszym gronie tych, którzy…

Francesca robiła programy o rasizmie i biedzie, o niesprawiedliwościach społecznych i prawnych. Znała wszystkie wady tego kraju, a jednak przyznawała prezydentowi rację. Ameryka nie jest krajem idealnym, zbyt często sięga po przemoc, zbyt łatwo ulega chciwości, jednak w najważniejszych chwilach kieruje się sercem.

Prezydent skończył, rozległy się oklaski i na podium wszedł sędzia Sądu Najwyższego. Francesca nie widziała Statuy Wolności, bo miała ją za plecami, ale czuła jej obecność.

Z uśmiechem przypomniała sobie, jak trafiła do Stanów, jak wędrowała zakurzoną drogą w różowej sukni z krynoliną, taszcząc walizkę od Louisa Vuittona… Podniosła prawą dłoń i powtarzała słowa przysięgi za sędzią Sądu Najwyższego. Ślubowała wierność Ameryce, konstytucji, przysięgała, że będzie bronić Stanów nawet z narażeniem własnego życia, że będzie pracować dla dobra kraju.

Pod koniec ceremonii wśród publiczności zaczęto wznosić teksaskie okrzyki. Francesca obserwowała swoich gości ze łzami w oczach. Rozległy się pierwsze dźwięki hymnu amerykańskiego i wszyscy powoli ruszyli w stronę stołów zastawionych smakołykami, które zwykle przygotowuje się na czwartego lipca.

Dallie podbiegł do niej pierwszy, uśmiechnięty od ucha do ucha.

– Ostatnie, czego nam trzeba, to kolejny liberał z prawem głosu, ale i tak się cieszę.

Francesca uściskała go serdecznie. Gdzieś w oddali helikopter wzbił się w powietrze, hucząc głośno. Prezydent i inni dygnitarze odlecieli. Wszyscy pozostali odprężyli się wreszcie. Chętni mogli zwiedzić Statuę Wolności.

– Jestem z ciebie dumny, mamo – oznajmił Teddy.

– Wyglądałaś prawie tak ładnie, j ak koreański dyktator mody – orzekła Holly Grace. – Widziałaś, że miał różowe skarpetki z brylantowymi motylkami?

Francesca doceniała jej próby rozbawienia wszystkich, zwłaszcza że wiedziała, że Holly Grace zmusza się do uśmiechu. Od pewnego czasu nie była sobą.

Uśmiechała się do kamer, rozmawiała z innymi. Jej podopieczne gawędziły z Dalliem. Wszystkie stacje telewizyjne chciały usłyszeć od niej kilka słów. Kiedy skończyła, podszedł do niej Dallie.

– Widziałaś Teddy'ego? Rozejrzała się.

– Nie.

Spojrzała na Holly Grace.

– Aty?

– Też nie.

Dallie się zaniepokoił, ale Francesca uspokoiła jego obawy.

– Jesteśmy na wyspie, nie mógł się zgubić na długo. Nie przekonała go.

– Francie, to twój syn. Na pewno wpakował się w kłopoty.

– Poszukajmy go.

Szczerze mówiąc, zaproponowała to, bo chciała być z nim sama, a nie z troski o syna.

Odstawiając kubek, zobaczyła, że Naomi Perlman nerwowo spogląda w niebo i szepce coś do męża. Francesca poszła w ślad za jej wzrokiem i zobaczyła malutki samolocik. Po chwili oderwała się od niego drobinka – spadochroniarz! Wkrótce już wszyscy patrzyli, jak powoli opada na wyspę.

Nagle rozwinął się transparent. Niestety, czarne litery nie od razu były widoczne, bo wiatr szarpał białą tkaniną. Po chwili jednak wszyscy mogli przeczytać, co było na nim napisane.

Francesca poczuła, jak ostre paznokcie wbijają się w rękaw jej żakietu.

– O Boże – szepnęła Holly Grace.

Oczy wszystkich gapiów i obiektywy kamer były skierowane w stronę wielkiego napisu:


Wyjdź za mnie Holly Grace


W białym skafandrze spadochroniarza ukrywał się Gerry Jaffe.

– Zabiję go! – Głos Holly Grace ociekał jadem. – Tego już za wiele. – W tym momencie wiatr odwrócił transparent i zobaczyli, co jest z drugiej strony.

Hantle.

Spadochroniarz opadał coraz niżej. Holly Grace nerwowo wbijała palce w dłoń Franceski.


– Utonie! – krzyknęła nagle. – Ten idiota się utopi! – Puściła Francescę i pobiegła na nabrzeże.

– Ty idioto, ty durny komunisto…

Dallie objął Francescę ramieniem.

– Czy możesz mi wyjaśnić, czemu na tym idiotycznym transparencie jest psia kość?

– To nie psia kość, to hantle. – Wstrzymała oddech. Gerry wylądował -na ziemi, pięćdziesiąt metrów dalej.

– Holly Grace rozerwie go na strzępy. – Dallie wyraźnie świetnie się bawił. – Ale się wściekła.

Wściekła to za mało powiedziane. Holly Grace płonęła żądzą mordu. Gerry wyplątywał się ze spadochronu, a ona obrzucała go stekiem najgorszych przekleństw.

W końcu wyzwolił się ze sznurów.

– Nigdy ci nie wybaczę! – wrzasnęła i uderzyła go w ramię ku radości kamerzystów. – Za krótko skaczesz, żeby robić takie akrobacje. Mogłeś się zabić! Szkoda, że tego nie zrobiłeś!

Ściągnął kask i ciemne włosy rozsypały się jak czupryna mrocznego anioła.

– Chciałem z tobą porozmawiać, ale nie dałaś mi szansy. Poza tym myślałem, że ci się spodoba.

– Spodoba?! – Nie posiadała się z oburzenia. – W życiu nikt mnie tak nie poniżył! Zrobiłeś ze mnie pośmiewisko. Nie masz za grosz zdrowego rozsądku. Za grosz!

Wiedział, że ma coraz mniej czasu. Złamał prawo i lada moment go aresztują.

– Zadeklarowałem na oczach wszystkich, co do ciebie czuję, czego jeszcze chcesz?

– Zrobiłeś z siebie idiotę. Skaczesz ze spadochronem, mało brakowało, a utonąłbyś… I po co ta psia kość na transparencie? Co to miało oznaczać?

– Psia kość? – Teraz on się zdenerwował. – Czy ty oślepłaś, Holly Grace? To nie jest psia kość. Jezus Maria, dla ciebie zdobyłem się na największe poświęcenie, a ty niczego nie zrozumiałaś.

– Jak to?

– To jest grzechotka! Dopadli go strażnicy.

– Grzechotka? – powtórzyła ze zdziwieniem, miękko. – Grzechotka? Trzeci strażnik odepchnął ją na bok. Uznał, że Gerry nie będzie sprawiał kłopotów, i skuł mu ręce z przodu.

– Wyjdź za mnie, Holly Grace. – Gerry zignorował fakt, że czytano mu jego prawa. – Wyjdź za mnie. Urodzisz mi dzieci… cały tuzin… Nie odchodź, proszę.

– Och, Gerry… – W jej oczach malowała się cała miłość, jaką do niego czuła. Strażnicy nie chcieli wyjść na bezdusznych drani, pozwolili więc, by Gerryy objął ją skutymi rękami i pocałował z takim zapałem, że zapomniał o kamerach.

Na szczęście jego wspólnik nie tak łatwo ulegał kobiecym wdziękom.

Wysoko nad nimi otworzyło się małe okienko w koronie Statuy Wolności, dziecięca rączka wysunęła się na chwilę i wyrzuciła inny transparent, ze specjalnej tkaniny, lekkiej i tak cienkiej, że dawała się zwinąć w malutki pakiecik. A teraz rozwinęła się i dumnie prezentowała całemu światu, gapiom i kamerom, swoje przesłanie: Stop zbrojeniom!

Pierwsza zobaczyła to Francesca, potem Dallie. Gerry niechętnie puścił Holly Grace i uśmiechnął się na ten widok, a potem podniósł skute ręce i zawołał:

– Brawo, Teddy!

– Teddy!

Francesca i Dallie wymienili spojrzenia i puścili się biegiem do Statuy. Holly Grace pokręciła głową, zastanawiając się, czy śmiać się, czy płakać. Wiedziała jedynie, że czeka ją ciekawe życie.

– Nie mogłem stracić takiej okazji – zaczął. – Tyle kamer…

– Cicho, Gerry, powiedz, jak mam cię wyciągnąć z więzienia. – Czuła, że będzie to wiedza przydatna w najbliższych latach.

– Kocham cię – powiedział.

– Kocham cię – odparła.

Epilog

Dallie i Francesca zaparkowali na skraju starej, nieużywanej drogi w zapomnianym od lat zakątku na obrzeżach Wynette. Francesca wtuliła się w Dalliego z rozmarzeniem.

– Nie do wiary, że Holly Grace przyszła do Roustabout w sukience ciążowej – zachichotała. – Jest dopiero w trzecim miesiącu! A biedny Gerry nie umiał się odnaleźć w teksaskiej spelunie. Pił białe wino i opowiadał Skeetowi o zaletach naturalnego porodu.